Κατά τον Saladin (2000, 139):
Μέσα στις πρώτες δεκαετίες του 16ου αιώνα, η επιστροφή των ελληνικών μπορεί να θεωρηθεί ολοκληρωμένη. Το μπόλιασμα του Βυζαντίου στην Ιταλία άρχισε να αποδίδει καρπούς. Από δω και στο εξής η Δύση, προκειμένου να έχει πρόσβαση στα ελληνικά, θα προσπερνούσε τους Έλληνες […] Στο Cambridge, στη Λειψία, στην Κολωνία, στο Wittenberg ήταν οι Άγγλοι και οι Γερμανοί που ξεκίνησαν να διδάσκουν ελληνικά. […] Σε ό,τι αφορά τα κείμενα, οι διανοούμενοι είχαν σύντομα στη διάθεσή τους το σύνολο σχεδόν του σώματος των αρχαίων ελληνικών κειμένων που είχαν διασωθεί. Ακόμα καλύτερα, η τυπογραφία επέτρεπε τον καθορισμό και την αναπαραγωγή των αυθεντικών κειμένων, επιτέλους χωρίς ένδειξη παραφθοράς που οφείλεται σε αντιγραφείς αμαθείς – ή αρκετά ευρηματικούς…. Το χιλιετές όνειρο των γραφέων επιτέλους πραγματοποιόταν.