Το χειρότερο που έχει να κάνει κανείς είναι να κραυγάσει "κινδυνεύει η καθαρότητα της γλώσσας μας και της φυλής μας", και να προχωρήσει στην εθνικιστική μυθοποίηση της γλωσσικής ετερότητάς του και στη νομική, ενδεχομένως, προστασία της. Η γλώσσα δεν κινδυνεύει από τέτοιες γλωσσικές χρήσεις, γιατί η γλώσσα μπορεί και να αποκαλύπτει και να συγκαλύπτει, και να απελευθερώνει και να καταναγκάζει. Έχει, λοιπόν, η γλώσσα μια συστατική ουδετερότητα. Η συγκάλυψη, ο καταναγκασμός, η παραπληροφόρηση δεν αποτελούν γλωσσική παθολογία. Σε αυτά τα περιεχόμενα απαντά κανείς μ' έναν αντίπαλο λόγο που εκφράζει τα αντίπαλα περιεχόμενα.
Στον χώρο της γλωσσικής πολιτικής, η "ετερότητα", μια "ετερότητα" που θα πρέπει ταυτόχρονα να διακρίνει και να ενώνει, θα διαφυλαχθεί -και, σε κάποιο ποσοστό, θα διαμορφωθεί- όχι μέσα από τη μυθοποίηση της μητρικής γλώσσας και της ιστορίας της, αλλά μέσα από την απομυθοποίησή της: μέσα από την αποκάλυψη τόσο των ιστορικών και (όχι μυθικών) ιδιαιτεροτήτων της όσο και της ενότητάς της με τις άλλες γλώσσες -ενότητας που, απώτερα, προκύπτει από την ενότητα της ανθρώπινης νόησης.