[…] Κάποιοι παραδοσιακά καθιερωμένοι τύποι κειμένων θα μπορούσαν να οριστούν με λειτουργικά κριτήρια -δηλαδή, ανάλογα με τη συμβολή τους στην ανθρώπινη διεπίδραση. Θα μπορούσαμε τουλάχιστον να αναγνωρίσουμε κάποιες κυριαρχίες, χωρίς όμως να φτάσουμε σε μια αυστηρή κατηγοριοποίηση για κάθε παράδειγμα που θα μπορούσαμε να σκεφτούμε. Περιγραφικά κείμενα θα είναι αυτά που χρησιμοποιούνται για να εμπλουτίσουν γνωστικούς χώρους των οποίων τα κέντραελέγχου είναι αντικείμενα ή καταστάσεις. Οι εννοιολογικές σχέσεις που θα κυριαρχούν θα αφορούν ιδιότητες, καταστάσεις, περιστάσεις και εξειδικεύσεις. Το επιφανειακό κείμενο θα πρέπει να αντανακλά μια αντίστοιχη πυκνότητα τροποποιητών. Η πιο συχνά εφαρμοζόμενη συνολική μορφή θα είναι το πλαίσιο […]. Αφηγηματικά κείμενα, αντίθετα, θα είναι αυτά που χρησιμοποιούνται για τη διάταξη ενεργειών και συμβάντων σε μια συγκεκριμένη ακολουθία. Οι εννοιολογικές σχέσεις που θα εμφανίζονται εδώ πιο συχνά θα είναι η αιτία, ο λόγος, ο σκοπός, το μέσο και η χρονική εγγύτητα […]. Το επιφανειακό κείμενο θα αντανακλά μια αντίστοιχη πυκνότητα υποτάξεων. Η πιο συχνά εφαρμοζόμενη παγκόσμια συνολική μορφή θα ήταν το σχήμα […]. Επιχειρηματολογικά κείμενα είναι αυτά που χρησιμοποιούνται για να προαχθεί η αποδοχή ή η αξιολόγηση κάποιων πεποιθήσεων ή ιδεών ως αληθών ή ψευδών, θετικών ή αρνητικών. Εννοιολογικές σχέσεις όπως λόγος, σημασία, βούληση, αξία και αντίθεση θα είναι συχνές. Τα επιφανειακά κείμενα θα εμφανίζουν συχνά μηχανισμούς συνοχής για έμφαση και επιμονή, π.χ. επανάληψη, παραλληλία και παράφραση, όπως είδαμε στη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας […]. Η πιο συχνά εφαρμοζόμενη παγκόσμια συνολική μορφή θα είναι το σχέδιο που οδηγεί στη δημιουργία πεποίθησης […].