Τα προγράμματα διδασκαλίας σύμφωνα με τον γενικό προσανατολισμό ή τη θεωρία που τα στηρίζει μπορούν να υποδιαιρεθούν σε τέσσερις κατηγορίες.

• τα θεματοκεντρικά (υλικοκεντρικά) προγράμματα έχουν στο επίκεντρό τους τις επιστημονικές γνώσεις, δηλαδή επιδιώκουν κυρίως τη μετάδοση ενός πλέγματος πληροφοριών-γνώσεων από διάφορες περιοχές του επιστητού.
• τα παιδοκεντρικά ή μαθητοκεντρικά προγράμματα, που έχουν ως βασικό σημείο αναφοράς τους τα ενδιαφέροντα, τις ανάγκες και τις ψυχολογικές προϋποθέσεις των μαθητών.
• Τα προγράμματα κοινωνικής αποτελεσματικότητας, που προσανατολίζονται και θέλουν να υπηρετήσουν κυρίως τις ανάγκες και τις επιταγές της κοινωνίας.
• Τα προγράμματα κοινωνικής ανασυγκρότησης, που έχουν ως στόχο τους να συμβάλουν στη βελτίωση ή στην αλλαγή του κοινωνικού συστήματος.

Οι τρεις τελευταίοι τύποι προγραμμάτων, αλλά κυρίως οι δύο τελευταίοι, διατυπώνονται συνήθως με τη μορφή στόχων επίτευξης κατά την εκπαιδευτική διαδικασία και συχνά περιγράφονται ως στοχοκεντρικά προγράμματα. Η διαφορά μεταξύ των δύο κατηγοριών των προγραμμάτων συνοψίζεται επισημαίνοντας ότι ένα υλικοκεντρικό πρόγραμμα αποτελεί έναν τύπο καταλόγου ο οποίος περιέχει τα στοιχεία της ύλης που πρέπει να καλυφθεί στην τάξη, ενώ τα στοχοκεντρικά χαρακτηρίζονται από τη συστηματοποίηση στόχων που πρέπει να επιτευχθούν ως αποτέλεσμα της διδασκαλίας ή της μάθησης.

Ένας περαιτέρω διαχωρισμός των υλικοκεντρικών προγραμμάτων είναι μεταξύ (α) αυτών που αναφέρονται στη διδασκαλία γραμματικών και συντακτικών στοιχείων, ορίζοντας τι πρέπει να διδαχτούν οι μαθητές/τριες και (β) αυτών που αναφέρονται στη διδασκαλία εννοιών και λεκτικών πράξεων.

Αντίστοιχες διαφορές υπάρχουν ανάμεσα σε στοχοκεντρικά προγράμματα. Υπάρχει ο τύπος προγράμματος του οποίου οι στόχοι αφορούν τη διαδραστική συμπεριφορά των μαθητών/τριών στην τάξη και ο τύπος οι στόχοι του οποίου αφορούν γνωστικές και επικοινωνιακές δεξιότητες τις οποίες πρέπει να αναπτύξουν οι μαθητές/τριες. (Δενδρινού-Ξωχέλλης, 1999: 81-82)