"Στη δική μου μεταφραστική περίπτωση το πράγμα πήρε άλλον δρόμο: για να αποδώσω τα αρχαϊκά και φορμαλιστικά στοιχεία του πρωτοτύπου, κατέφυγα στον θησαυρό της προσωπικής νεοελληνικής ποίησης ―στον Eρωτόκριτο λόγου χάριν και στην Eρωφίλη· στον Σολωμό· περισσότερο στον Kάλβο· κάποτε στον Kαβάφη· συχνά πυκνά στον Σεφέρη, αλλά και σε άλλους νεότερους ποιητές. Στόχος μου ήταν να αποκτήσει ο μεταφραστικός λόγος ανάλογο γλωσσικό βάθος με τον πρωτότυπο λόγο, αλλά τα σήματα της γλωσσικής αυτής προοπτικής να μην τραβούν συνεχώς τη μετάφραση προς τα πίσω· να ενσωματώνονται και να συγχωνεύονται με το σύγχρονο ποιητικό μας ιδίωμα· μέσα σ' αυτό το πλέγμα να ακούγονται και να διαβάζονται ως αυτονόητα και ευπρόσδκετα στοιχεία από τον σύγχρονο ακροατή αναγνώστη. Mε άλλα λόγια: να μη διαταράσσουν τη φυσικότητα του μεταφραστικού λόγου, μοιάζοντας με αφύσικη διακόσμηση".