"Tο σημαντικότερο πρόβλημα στη μετάφραση της Oδύσσειας έχει να κάνει με τη μεταρρύθμιση του πρωτότυπου ρυθμού. O ρυθμός του πρωτοτύπου είναι σταθερός και εναλλασσόμενος, δίχως η δεύτερη ιδιότητα να αναιρεί την πρώτη. Aς πούμε ότι η σταθερότητα του ρυθμού επιβάλλεται από τη συνέχεια της επικής αφήγησης· η οποία φαίνεται να κυλά, με τον επαναλαμβανόμενο δακτυλικό εξάμετρο, από τον πρώτο ως τον τελευταίο στίχο του έπους· μοιάζοντας με τεράστιο φίδι που, καθώς πορεύεται κρυμμένο ή φανερό, ποτέ και πουθενά δεν χάνει το σχήμα του. Όμως το φίδι ελίσσεται, και οι ελιγμοί αυτοί παραλλάσσουν τον σταθερό ρυθμό· που αλλού τώρα ευθυγραμμίζεται, αλλού καμπυλώνεται, αλλού η κίνησή του επιβραδύνεται, κάπου επιταχύνεται, προσώρας μπορεί να δίνει την εντύπωση πως αναστέλλεται. Πρόκειται για σύνθετες, αλλά όχι αντιφατικές, ρυθμικές εντολές, σταθερότητας συνάμα και εναλλαγής, που ο μεταφραστής της Oδύσσειας οφείλει συνεχώς να τις ακούει".