«[…] Όπως έχει δείξει με τον πλέον παραστατικό τρόπο ο C.M. Bowra ("Xenophanes on Songs at Feasts", CQ 33 [1938] 353- 357), το αίτημα ότι η ομιλία γύρω από το τραπέζι θα πρέπει να εστιάζεται στην ειρήνη και στην ευχαρίστηση παρά στον πόλεμο και στην έριδα ήταν ένα από τα κεντρικά θέματα της αρχαϊκής συμποτικής ποίησης. Ανάμεσα στις πολλές σχετικές κρίσεις, η χαρακτηριστικότερη είναι αυτή που αναφέρει ο Ανακρέων (απ. Ελεγ. 2 IEG):
οὐ φιλέω, ὃς κρητῆρι παρὰ πλέῳ οἰνοποτάζων
νείκεα καὶ πόλεμον δακρυόεντα λέγει,
ἀλλ' ὅστις Μουσέων τε καὶ ἀγλαὰ δῶρ' Ἀφροδίτης
συμμίσγων ἐρατῆς μνήσκεται εὐφροσύνης.
Δεν χωνεύω αυτόν που μιλάει για μάχες και για τον πολυδάκρυτο
τον πόλεμο, την ώρα που απολαμβάνει το κρασί του
πλάι σ' έναν ολόγιομο κρατήρα· μ' αρέσει αυτός που συγκερνώντας
τα λαμπρά δώρα των Μουσών και της Αφροδίτης
αναθυμάται παλιές κι αγαπημένες διασκεδάσεις.
Όπως ο Οδυσσέας (πρβλ. ι 11-12), ο ποιητής αρνείται να μιλήσει για τον πόλεμο και τις έριδες σε ένα περιβάλλον εμφύλιας ευωχίας. Αλλά για τον Οδυσσέα, ο χρόνος του ελαφρού ερωτικού τραγουδιού είναι παρελθόν· το έπος του θα καλύψει το υπόλοιπο βράδυ, όχι όμως προτού, σε εννέα στίχους (πρβλ. ι 2-11), αποκαλύψει τις ηθικές και πολιτικές του αξίες στους Φαίακες."