"Ο Οδυσσέας συνδέει το καλό δείπνο με τη δημόσια τάξη, σχέση που έχει μακρά ιστορία. Εδώ, ωστόσο, δεν έχουμε να κάνουμε με έναν Οδυσσέα υπό την ιδιότητα μόνον του λογοτεχνικού αλλά και του κοινωνικού κριτικού. Το ενδιαφέρον δεν έγκειται τόσο στον έπαινο της όμορφης τέχνης, όσο στον έπαινο της ευταξίας που επικρατεί στο δείπνο (ἥμενοι ἑξείης), τη στιγμή που όλοι ακούν τον αοιδό. Αυτό το σημείο έρχεται σε αντίθεση με τη συμπεριφορά των μνηστήρων στην Ιθάκη. Ο Τηλέμαχος μάλιστα επικαλείται το θείο χάρισμα του αοιδού Φήμιου, προκειμένου να τους ηρεμήσει (ι 3-4: τοι μὲν τόδε καλὸν ἀκουέμεν ἐστὶν ἀοιδοῦ / τοιοῦδ', οἷος ὅδ' ἐστί, ἐναλίγκιος αὐδήν = α 370-371).
Έτσι, η αυτοσύσταση του Οδυσσέα αρχίζει με ένα κοπλιμέντο προς τον οικοδεσπότη, τονίζοντας τη γενναιοδωρία του και υπαινισσόμενος τον πλούτο και το κοινωνικό status του βασιλικού οίκου. Ο έπαινος αυτός γενικεύεται σε ολόκληρη της κοινότητα. Με αυτόν τον διακριτικό υπαινιγμό λανθανόντως ο ήρωας προειδοποιεί τον Αλκίνοο για το ενδεχόμενο, το οποίο επισημαίνει ο Σόλων, της διαφθοράς της πόλης από τα χρήματα (4.7-10 IEG = 3 G.P):
δήμου θ' ἡγεμόνων ἄδικος νόος, οἷσιν ἑτοῖμον
ῧβριος ἐκ μεγάλης ἄλγεα πολλὰ παθεῖν·
οὐ γὰρ ἐπίστανται κατέχειν κόρον οὐδὲ παρούσας
εὐφροσύνας κοσμεῖν δαιτὸς ἐν ἡσυχίῃ."