«Ήδη στην αρχαιότητα τα έργα του Αριστοτέλη χωρίζονταν σε δύο κυρίως ομάδες. Την πρώτη την αποτελούσαν έργα με τα οποία ο Αριστοτέλης απευθυνόταν σε ένα πλατύτερο αναγνωστικό κοινό, ένα κοινό πέρα από το ακροατήριό του στην Ακαδημία και, αργότερα, στο Λύκειο. Οι αρχαίοι ονόμαζαν τα έργα της ομάδας αυτής ακριβώς γι' αυτόν το λόγο εξωτερικά. Σήμερα δεν έχουμε από τα έργα αυτά του Αριστοτέλη παρά μόνο αποσπάσματα….Τη δεύτερη ομάδα την αποτελούν τα έργα του Αριστοτέλη που μας σώθηκαν ολόκληρα. Όλα τους σχεδόν είναι τα χειρόγραφα που είχε ο Αριστοτέλης μαζί του στις παραδόσεις του· μερικά μάλιστα από αυτά δεν είναι παρά απλά memoranda, σημειώσεις στην πιο σύντομη μορφή, πρέπει επομένως να είχαν γραφεί για αποκλειστικά προσωπική χρήση, για να βοηθήσουν τη μνήμη του Αριστοτέλη την ώρα της παράδοσης. Το πράγμα είναι ιδιαίτερα συγκινητικό. Διαβάζοντας τα έργα αυτά νιώθουμε -πώς να το πω;- την ανάσα μας να συνταιριάζεται με την ανάσα των μαθητών του Αριστοτέλη· μεταφερόμαστε κι εμείς μέσα στην αίθουσα όπου δίδασκε ο μεγάλος δάσκαλος· παύουμε στην πραγματικότητα να είμαστε αναγνώστες και γινόμαστε κι εμείς ακροατές του Αριστοτέλη (οι αρχαίοι ονόμαζαν τα έργα αυτά ακροαματικά ή ακροατικά).»