Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΦΡΟΝΗΣΕΩΣ

«Η ερμηνεία αυτή επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι η "μεσότης" ορίζεται από τον "φρόνιμον". Η "φρόνησις" του δεν αποτελεί επιστήμη διότι δεν ακολουθεί ούτε προκύπτει από τον αποδεκτικό συλλογισμό. Πρόκειται για "έξιν" που αναφέρεται στην πράξη, συνδέεται με το "βουλεύεσθαι" το οποίο και καθιστά τον φρόνιμο ικανό να διακρίνει το αγαθό από το κακό τα οποία ποικίλλουν ανάλογα με τις περιστάσεις … Κατά το μέτρο που ο φρόνιμος έχει την ικανότητα να βουλεύεται ορθά και να διακρίνει το αγαθό ανάλογα με τη χρονική στιγμή και τις περιστάσεις είναι δυνατόν να λεχθεί ότι ο φρόνιμος έχει την ικανότητα να ορίζει το μέσον και να το διακρίνει από την "υπερβολήν" και την "έλλειψιν". Η γνώμη του φρονίμου αποτελεί "όρον" για τον προσδιορισμό του "μέσου". Εφ' όσον γνωρίζει το "καθόλου" αλλά και το "καθέκαστον", στο οποίο αναφέρεται η "πράξις".

[Α. Μπαγιόνας, «Διαλεκτικός συλλογισμός και Αριστοτελική ηθική», στον τόμο Δ.Ζ. Ανδριόπουλος (επιμ.), Αριστοτέλης: Οντολογία, Γνωσιοθεωρία, Ηθική, Πολιτική Φιλοσοφία, εκδ. Παπαδήμα: Αθήνα ³1997, σ.262]