Η ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΩΝΙΚΗ ΣΥΛΛΗΨΗ ΤΗΣ ΑΡΕΤΗΣ

«Στην πραγματικότητα η διδασκαλία αυτή του Αριστοτέλη, ότι η ἀρετή είναι μεσότητα μεταξύ της υπερβολής και ελλείψεως, υποχρεώνει τον μελετητή να θέσει δύο -κυρίως- ερωτήματα. Το πρώτο αφορά στην πρωτοτυπία της διδασκαλίας αυτής· αν όχι, τότε στην ιστορία της. Η αλήθεια είναι πως την αρετή δεν την είχε συλλάβει με αυτόν τον τρόπο κανένας πριν τον Αριστοτέλη. Η πλατωνική π.χ. σύλληψη της ἀρετῆς και του ἀγαθοῦ ως Ιδέας, απόμακρης σε έναν κόσμο νοητό και μεταφυσικό, είχε σχεδόν αφαιρέσει από την αρετή τα χαρακτηριστικά μιας ανθρώπινης ιδιότητας και την είχε περιβάλει με χαρακτηριστικά μιας ιδιότητας που μόνο κατά παραχώρηση ή εύνοια των θεών μπορούσε να γίνει κτήμα του ανθρώπου.»

[Αριστοτέλης, Ηθικά Νικομάχεια, Βιβλίο Β΄, Εισαγωγή-Μετάφραση-Σχόλια Δ. Λυπουρλής, εκδ. Ζήτρος: Θεσσαλονίκη 2000, σ.78-79]