«Τέτοιες λεκτικές αντιστοιχίες δεν επισημαίνουν μόνο την ενότητα των μεγάλων κατευθυντήριων γραμμών· μπορούν να εφαρμοστούν και αλλού, εκτός από την προβολή των κυριοτέρων ιδεών. […] Η αντιστοιχία αποκαλύπτει ότι δύο διαφορετικά γεγονότα έχουν την ίδια συνέπεια: προβάλλει, δηλαδή, μέσα στην ιστορική αφήγηση, μια λογική διάρθρωση, όχι πια ένα θέμα. Έτσι η διεισδυτική ικανότητα και η δεξιοτεχνία του συγγραφέα έχουν μεγάλα περιθώρια για να εκδηλωθούν. Οι φραστικές αντιστοιχίες μπορεί να μην αφορούν λέξεις σημαντικές ούτε καν ιδέες σημαντικές· πάντα όμως απηχούν λογικές σχέσεις, επισημαίνουν μιαν ενότητα: η αντιστοιχία των γραμματικών εκφραστικών τρόπων, όποιοι κι αν είναι, δείχνει επομένως νοηματικούς παραλληλισμούς και υποβάλλει ερμηνείες».
J. de Romilly, Ιστορία και Λόγος στον Θουκυδίδη, μτφ. Ελ. Κακριδή, ΜΙΕΤ: Αθήνα 1988, σ.39-40.