«H πιο σημαντική υπηρεσία που θα μπορούσε να προσφέρει κανείς στη λογοτεχνία είναι να μεταφράσει τα επιτεύγματα της ανθρώπινης σκέψης. […] Θα συμφωνούσα ότι ο καλύτερος τρόπος να ζει κανείς χωρίς τις μεταφράσεις θα ήταν να γνωρίζει όλες τις γλώσσες στις οποίες έχουν γραφεί τα έργα μεγάλων ποιητών: των Eλλήνων, των Λατίνων, των Iταλών, των Γάλλων, των Άγγλων, των Iσπανών, των Πορτογάλλων, των Γερμανών. Όμως κάτι τέτοιο απαιτεί πολύ χρόνο και βοηθήματα, ώστε κανείς να μην αυταπατάται ότι η κατάκτηση μιας τόσο δύσκολης γνώσης δεν θα μπορούσε να είναι καθολική. Παρά ταύτα, στο καθολικό οφείλει να στοχεύει εκείνος που θέλει να κάνει τους ανθρώπους καλούς. Θα προχωρήσω παρά πέρα: ακόμη και όταν κάποιος γνωρίζει ξένες γλώσσες, μέσα από τη μετάφραση μπορεί να απολαύσει με πιο οικείο και άμεσο τρόπο το πρωτότυπο έργο. […] Oι μεταφράσεις των ξένων ποιητών μπορούν να διαφυλάξουν, πολύ πιο αποτελεσματικά από ό,τι άλλα μέσα, τη λογοτεχνία μιας χώρας από τους κοινόχρηστους τύπους, που είναι τα ασφαλέστερα σήματα του μαρασμού της.»
[Anne-Louise de Staël, Oeuvres complètes, τ. 17, Treutell et Würtz: Παρίσι 1821, 387 κε., στο D. Robinson, Western Translation Theory. From Herodotus to Nitzsche. St. Jerome Publ.: Manchester 1997, σ. 241-242]