«[…] O μεταφραστής πρέπει συνεπώς να επιδιώκει να προκαλέσει στον αναγνώστη του μια τέτοια εικόνα και μια τέτοια απόλαυση, όπως αυτή που παρέχει η ανάγνωση του έργου στην αρχική γλώσσα σ' εκείνον τον μορφωμένο αναγνώστη, τον οποίο συνηθίζουμε να αποκαλούμε εραστή και γνώστη με τη θετική σημασία της λέξης· σ' αυτόν που η ξένη γλώσσα του είναι γνώριμη, αλλά όμως παραμένει πάντα ξένη, που δεν χρειάζεται, όπως ο μαθητής, προτού καταφέρει να συλλάβει το όλον, να σκεφτεί πρώτα το επιμέρους άλλη μια φορά στη μητρική γλώσσα, και όπου όμως ακόμη εκεί, όπου μπορεί να χαίρεται εντελώς απρόσκοπτα τις ομορφιές ενός έργου, εξακολουθεί πάντα να έχει επίγνωση της διαφοράς της γλώσσας από τη μητρική του γλώσσα.»
[Fr. Sleiermacher, Über die verschiedenen Methoden des Übersetzens, στο H. Joachim Störing (hrsg.), Das Problem des Übersetzens, Wissenscahftliche Buchgesellschaft: Darmstadt 1973, σ.51]