«Yπάρχουν τρία είδη μετάφρασης. Το πρώτο μας εξοικειώνει με την ξένη χώρα, με τους δικούς μας όμως όρους. Γι' αυτή την περίπτωση η πεζή μετάφραση είναι η καλύτερη επιλογή (λ.χ. η μετάφραση του Λούθηρου). […]
Aυτή η προσέγγιση ακολουθείται από ένα δεύτερο στάδιο, στο οποίο ο μεταφραστής προβάλλει τον εαυτό του μέσα στα συμφραζόμενα της ξένης χώρας, αλλά στην πραγματικότητα ιδιοποιείται το ξένο νόημα, και ύστερα το αντικαθιστά με το δικό του (λ.χ. οι γαλλικές μεταφράσεις) […]
Στην τρίτη, τελευταία και πιο σημαντική κατηγορία, ο μεταφραστής επιδιώκει να δημιουργήσει μια μετάφραση ταυτόσημη με το πρωτότυπο, έτσι ώστε να μην το αντικαθιστά με κάτι άλλο, αλλά να είναι στη θέση του πρωτοτύπου (λ.χ. η μετάφραση του Johann Voss).»
[J. Wolgang von Goethe, «Noten und Abhandlungen zu bessern Veständnis des west-östlichen Divans», στο H. Joachim Störing (hrsg), Das Problem des Übersetzens, Wissenscahftliche Buchgesellschaft: Darmstadt 1973, σ. 35-37]