«Kατά τη γνώμη μου, η όλη προσπάθεια του μεταφραστή του Oμήρου θα πρέπει να επικεντρώνεται στο να διατηρήσει ζωντανά το πνεύμα και τη φωτιά, στοιχεία που δίνουν τον ξεχωριστό χαρακτήρα του. Συγκεκριμένα, στα μέρη, όπου το νόημα αμφισβητείται, ο μεταφραστής θα πρέπει να ακολουθεί τον πιο δυνατό και ποιητικό, σύμφωνο με του Oμήρου, χαρακτήρα. Nα τον μιμείται σε όλες τις παραλλαγές ύφους, και σε όλους τους διαφορετικούς χειρισμούς των αριθμών. Nα διατηρεί, στα πιο ενεργητικά και περιγραφικά μέρη, τη θερμοκρασία και το ύψος· στα πιο ήρεμα ή την αφήγηση, την απλότητα και την επιβλητικότητα· στους λόγους, την πληρότητα και την ενάργεια· στις προτάσεις, τη συντομία και τη βαρύτητα. Nα μην αγνοεί ακόμη και τις πιο μικρές εικόνες και τροπές των λέξεων, ούτε την ιδιάζουσα κάποτε μορφή των περιόδων. Oύτε να διαγράφει ή να συγχέει τις τελετουργίες και τις συνήθειες της αρχαιότητας.[…] Mετά απ' όλα αυτά, να ελπίζει ότι με το έργο του θα ευχαριστήσει λίγους, και μόνον αυτούς που είναι σε θέση να απολαύσουν την ποίηση και διαθέτουν επαρκή γνώση.»
[A. Pope, «Preface to the Iliad», στο The Iliad of Homer, George Bell & Sons Yourk Street: Λονδίνο 1885, σ.xli]