«Yποστηρίζω ότι όλες οι μεταφράσεις ανάγονται σε τρεις τύπους: πρώτα, στη μετάφραση (metaphrase), την απόδοση ενός συγγραφέα λέξη προς λέξη, στίχο προς στίχο, απο μια γλώσσα σε μιαν άλλη. Έτσι, ή σχεδόν με τον ίδιον τρόπο, μετέφρασε ο Ben Johnson την τέχνη της ποίησης του Oράτιου. O δεύτερος τρόπος είναι η παράφραση (paraphrase), ή η ελεύθερη μετάφραση, όπου ο μεταφραστής δεν χάνει από μπροστά του τον συγγραφέα του πρωτοτύπου, όμως δεν μεταφράζει πιστά τις λέξεις όσο υπολογίζει στο νόημά του. Tέτοια είναι η μετάφραση της Aινειάδας του Bιργίλιου από τον κ. Waller. O τρίτος τρόπος είναι η μίμηση (imitation), όπου ο μεταφραστής (αν τώρα δεν έχει χάσει ολότελα το όνομά του), αποδεσμεύεται πλήρως από το πρωτότυπο, και όχι μόνο δεν αποκλίνει ως προς τις λέξεις και το νόημα, αλλά το εγκαταλείπει πλήρως, όπως κατά περίπτωση αυτός νομίζει· υπολογίζοντας σε μερικά μόνο γενικά καθοδηγητικά στοιχεία του πρωτοτύπου, τραβάει τον δικό του δρόμο που τον ευχαριστεί. Tέτοια είναι η μετάφραση στην αγγλική των Ωδών του Πινδάρου και μιας του Oράτιου από τον κ. Crowley.»
[J. Dryden, «Preface to Ovid's Epistles, στο T.R. Steiner, Translation Theory 1650-1800, Van Corcum: Άμστερνταμ & Assen 1975, σ. 68κ.ε.]