«Έχουμε υπόψη μας τον "κακογράφο" στη Δρέσδη, που έκλεψε την Kαινή Διαθήκη μου. Παραδέχεται ότι τα γερμανικά μου είναι καλά και γλυκά και κατάλαβε ότι δεν θα μπορούσε να κάνει καλύτερα, και όμως ήθελε να τη δυσφημήσει. Έτσι πήρε την Kαινή Διαθήκη μου, όπως την έγραψα, σχεδόν λέξη προς λέξη, πήρε τον πρόλογό μου και τις γλώσσες μου, πέταξε το όνομά μου και έβαλε στη θέση τους το δικό του όνομα, τον πρόλογό του και τις γλώσσες του. Aγαπητά μου παιδιά, πόσο πληγώθηκα όταν η αφεντιά του, σ' ένα φοβερό πρόλογο, απαγόρεψε να διαβάζεται η Kαινή Διαθήκη του Λούθηρου και προέτρεπε να διαβάζεται η Kαινή Διαθήκη του "κακογράφου", που είναι ακριβώς η ίδια μ' αυτή που έγραψε ο Λούθηρος.»
[M. Luther, «Sendbrief vom Dolmetschen», στο H. J. Störig (hrsg), Das Problem des Übersetzens, Wisseschaftliche Buchgesellschaft: Darmstadt 1973, σ. 17]