«Ο Ωριγένης παρέθεσε σε 6 παράλληλες στήλες: α) το εβραϊκό πρωτότυπο, β) το εβραϊκό με ελληνικούς χαρακτήρες, γ) τη μετάφραση του Ακύλα, δ) τη μετάφραση του του Συμμάχου, ε) τη μετάφραση των Εβδομήκοντα και στ) τη μετάφραση του Θεοδοτίωνος. Αποτέλεσμα της αντιγραφής όλων αυτών των κειμένων σε ένα βιβλίο (που κατά κάποιον τρόπο αποτελεί έναν άβολο πρόδρομο του σύγχρονου κριτικού υπομνήματος) θα πρέπει να ήταν χειρόγραφο τεράστιο, και χωρίς άλλο αυτός ήταν ένας από τους λόγους που το έργο δεν σώθηκε ώς τις μέρες μας στην αρχική του μορφή.»
[Ι.D. Reynolds & N.G. Wilson, Αντιγραφείς και Φιλόλογοι. Το ιστορικό της παράδοσης των κλασικών κειμένων, μτφρ. Ν.Μ. Παναγιωτάκης, εκδ. ΜΙΕΤ: Αθήνα 1989, σ.67]