«Οι εξηγήσεις αρχίζουν συχνά με μια περικοπή από τα σχόλια· εδώ ο Ευστάθιος αναφέρει σε μερικές περιπτώσεις ως πηγή του για την Ιλιάδα μια συλλογή του Απίωννα και του Ηρόδωρου, δύο γραμματικών των πρώτων αυτοκρατορικών χρόνων. Μετά την περικοπή από τα σχόλια ακολουθεί συνήθως μια παράφραση που ρίχνει το βάρος κυρίως στη ρητορική έκφραση και το ύφος -υπάρχει η τάση τόσο ο Όμηρος όσο και οι ποιητές να θεωρούνται ρήτορες- αλλά που περιέχει μερικές φορές και κρίσεις ηθικού περιεχομένου.»
[H. Hunger, Bυζαντινή Λογοτεχνία. H λόγια κοσμική γραμματεία των Bυζαντινών, μτφρ. Τ. Κόλλιας - Κ. Συνέλλη - Γ.Χ. Μακρής - Ι. Βάσσης, τ.2, εκδ. ΜΙΕΤ: Aθήνα 1992, σ.451]