«Ο όρος εμφανίζεται τον πρώιμο 17ο αιώνα, εποχή άνθισης του Γαλλικού Κλασικισμού. Αντιπροσωπεύει τις "ελεύθερες" μεταφράσεις, οι οποίες, προκειμένου να είναι ευχάριστες στην ανάγνωση, απομακρύνονταν σημαντικά από το πρωτότυπο κείμενο. Κύριος εκπρόσωπος αυτής της τάσης ήταν ο Nicolas D'Ablancourt (1606-64), μεταφραστής κλασικών συγγραφέων (λ.χ. του Θουκυδίδη, του Κικέρωνα, του Τάκιτου), ο οποίος προσάρμοζε τα κλασικά κείμενα στις λογοτεχνικές συμβάσεις και τα ήθη της εποχής του, μέσω κυρίως απαλοιφών και προσθηκών, σε τέτοια έκταση, ώστε οι μεταφράσεις του να θεωρηθούν παρωδία του πρωτοτύπου.»
[Μ. Baker - K. Malmkjraer (εκδ.), λήμμα "French Tradition", στο Routledge Encyclopedeia of Translation Studies, Routledge: Λονδίνο & Ν.Υ., 1998, σ.411-413]