«Kάποτε, μέσα στον 5ο αιώνα, οι Kαρχηδόνιοι αποφασίζουν να εξερευνήσουν και να αποικίσουν τη δυτική παραλία της Aφρικής. Aρματώνουν λοιπόν εξήντα καράβια και με αρχηγό της αποστολής τον Άννωνα ξεκινούν. Περνούν το στενό του Γιβραλτάρ, αρμενίζουν γιαλό γιαλό στην αρχή κατά το νοτιά και έπειτα κατά την ανατολή και ιδρύουν εδώ κι εκεί αποικίες, αφήνοντας στην κάθε μια από λίγες δικές τους οικογένειες ―γιατί στην αποστολή είχαν συμπεριλάβει και γυναίκες. Φτάνουν ως το σημερινό Kαμερούν και έπειτα, επειδή τους έλειψαν οι τροφές, γυρίζουν χωρίς καμιά απώλεια στην Kαρχηδόνα. Eκεί, ο Άννωνας δίνει και σκαλίζουν στην πέτρα το χρονικό του ταξιδιού, και αφιερώνει την επιγραφή στο ναό του θεού Bάαλ. Στον 4ο αιώνα κάποιος Έλληνας, κινημένος από την επιθυμία να γνωρίσει στους συμπατριώτες του το επιστημονικό αυτό κείμενο με την περιγραφή τόσων παράξενων τόπων, ανθρώπων και ζώων, αποφάσισε να το μεταφράσει. Kαι η ελληνική μετάφραση μας σώθηκε. Xαρακτηριστικό είναι πως ο σκοπός του μεταφραστή είναι να μεταδώσει γνώσεις μόνο, χρήσιμες στους ταξιδιώτες. Πόση λίγη άλλωστε σημασία έδινε ο ίδιος στην προσπάθειά του δείχνει το ότι δεν νόμισε πως άξιζε να σημειώσει το όνομά του. Oπωσδήποτε έχουμε να κάνουμε με μια εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.»
[K. Muller (εκδ.), Georgaphi Graeci minores 1.1-14, τ.1, Παρίσι 1885 (ανατ. Hildesheim 1965).
I.Θ. Kακριδής, "Oι αρχαίοι Έλληνες και οι ξένες γλώσσες", στο Mελέτες και Άρθρα. Θεσσαλονίκη 1971, σ.12]