Τα ξεχωριστά διανοήματα συσσωρεύονται, χωρίς στο πρώτο να εμπεριέχεται η παραμικρή ένδειξη ότι πρόκειται να ακολουθήσει ένα δεύτερο, ένα τρίτο κ.ο.κ. Το παράδειγμα από τον Λυσία (12.9) φανερώνει ότι οι προτάσεις δεν είναι αναγκαστικά κύριες συνδεόμενες με τον "και":

ὁ δ' ἔφασκεν
εἰ πολλὰ εἴη·
εἴπον οὖν ὅτι τάλαντον ἀργυρίου ἕτοιμος εἴην δοῦναι·
ὁ δ' ὡμολόγησε ταῦτα ποιήσειν.