Σε περιπτώσεις διμορφίας, δύο διαφορετικές ποικιλίες της ίδιας γλώσσας χρησιμοποιούνται σε μία γλωσσική κοινότητα, μία από τις οποίες θεωρείται «Υψηλή» ποικιλία (Υ) και η άλλη «Χαμηλή» ποικιλία (Χ).
Υπάρχει πολύ μεγάλη διαφορά κύρους μεταξύ τους και η Υ αξιολογείται γενικά θετικότερα από την Χ.
Κλασσική περίπτωση διμορφίας είναι η διάκριση μεταξύ καθαρεύουσας και δημοτικής στα ελληνικά.
Ωστόσο, στα ελληνικά έχουμε δύο ιδιαιτερότητες σε σχέση με άλλες γνωστές περιπτώσεις κοινωνικής διγλωσσίας:
Η Χ ποικιλία είναι αυτή που τυποποιήθηκε περισσότεροκαι
Η Υ ποικιλία δεν χρησιμοποιήθηκε εκτενώς στη λογοτεχνία.
Αυτό εξηγεί εν μέρει για ποιο λόγο το «γλωσσικό ζήτημα» στην Ελλάδα επιλύθηκε υπέρ της δημοτικής (ως Χ), όπως είχε προβλεφθεί ήδη από παλαιότερα.
Όμως, παρά την επίλυση του «γλωσσικού ζητήματος», στην ΚΝΕ υπάρχει εκτεταμένη διπλοτυπία, η οποία αποτελεί ίχνος μιας ισχυρής διγλωσσικής κληρονομιάς.