Τι μάθαμε

• Σε περιπτώσεις διμορφίας, δύο διαφορετικές ποικιλίες της ίδιας γλώσσας χρησιμοποιούνται σε μία γλωσσική κοινότητα, μία από τις οποίες θεωρείται «Υψηλή» ποικιλία (Υ) και η άλλη «Χαμηλή» ποικιλία (Χ).
• Υπάρχει πολύ μεγάλη διαφορά κύρους μεταξύ τους και η Υ αξιολογείται γενικά θετικότερα από την Χ.
• Κλασσική περίπτωση διμορφίας είναι η διάκριση μεταξύ καθαρεύουσας και δημοτικής στα ελληνικά.
• Ωστόσο, στα ελληνικά έχουμε δύο ιδιαιτερότητες σε σχέση με άλλες γνωστές περιπτώσεις κοινωνικής διγλωσσίας:
• Η Χ ποικιλία είναι αυτή που τυποποιήθηκε περισσότερο και
• Η Υ ποικιλία δεν χρησιμοποιήθηκε εκτενώς στη λογοτεχνία.
• Αυτό εξηγεί εν μέρει για ποιο λόγο το «γλωσσικό ζήτημα» στην Ελλάδα επιλύθηκε υπέρ της δημοτικής (ως Χ), όπως είχε προβλεφθεί ήδη από παλαιότερα.
• Όμως, παρά την επίλυση του «γλωσσικού ζητήματος», στην ΚΝΕ υπάρχει εκτεταμένη διπλοτυπία, η οποία αποτελεί ίχνος μιας ισχυρής διγλωσσικής κληρονομιάς.