Οι τεχνικές της δραματοποίησης βασίζονται στη φυσική ικανότητα του ανθρώπου να μιμείται και επιδιώκουν να «ζωντανέψουν» ένα κείμενο ή άλλο γλωσσικό υλικό μέσω της αναπαράστασης, που περιλαμβάνει αναγκαστικά χειρονομίες, μη λεκτικές εκφράσεις, αλληλεπίδραση των συμμετεχόντων, κινητοποίηση της μνήμης και της φαντασίας τους κλπ.
Η δραματοποίηση καλλιεργεί την επικοινωνία μέσω του διαλόγου, αλλά και μας κάνει να σκεφτούμε πάνω σε πτυχές της κοινωνικής πραγματικότητας μέσω της συλλογικής δράσης. Αναπτύσσει έτσι τη συλλογικότητα και την κατανόηση του άλλου, διευρύνει τη δημιουργικότητα του ατόμου και αυξάνει τα κίνητρα μάθησης μέσω μιας ευχάριστης εμπειρίας. Τέλος, αναπτύσσει τις γλωσσικέςικανότητες των ομιλητών σε όλες τις δεξιότητες (ομιλία, γραφή, ακουστική κατανόηση, ανάγνωση), προωθώντας την αλληλεπίδραση λεκτικών και μη λεκτικών πτυχών της επικοινωνίας και προσφέροντας εξάσκηση σε διαφορετικά επικοινωνιακά περιβάλλοντα.
Αποτελεί γενικά μια δυναμική προσέγγιση στη μάθηση, που εμπλέκει ενεργά τους ίδιους τους μαθητές, αντί να τους θεωρεί παθητικούς δέκτες γνώσεων.