2. Ποια είναι τα χαρακτηριστικά που κάνουν τη γλώσσα των νέων «διαφορετική»;

Τα χαρακτηριστικά αυτά αφορούν κατά κύριο λόγο το λεξιλόγιο και τις σημασίες της γλώσσας: δημιουργούνται ή υιοθετούνται δηλαδή καινούργιες λέξεις ή σημασίες που διαφέρουν λιγότερο ή περισσότερο από τη συνήθη, κοινή χρήση

. Συγκεκριμένα, οι νέοι/ες χρησιμοποιούν συχνά:

· νεολογισμούς (π.χ. ξιδάκιας, φλώρος, φύτουλας, κλασομπανιέρας, χαριτωμενιά, ραπόνι, τύπισσα, αστεράτος, οτινανιστής) ή καινούργιους ιδιωματισμούς (π.χ. τρώω ήττα, τρώω πόρτα, παθαίνω πλάκα, ούτε με σφαίρες, μέσα είσαι, το ’χεις, δεν την παλεύω)

· λέξεις κοινής χρήσης στις οποίες αποδίδουν διαφορετική σημασία (π.χ. δεν υπάρχει, δε λέει, δε μασάω, χάσιμο, αστέρι, ρε μεγάλε)

· δάνειες λέξεις, οι οποίες χρησιμοποιούνται αυτούσιες (π.χ. ραπ, χιπ χοπ) ή προσαρμόζονται στο γλωσσικό σύστημα της ελληνικής είτε συντίθενταιμε ελληνικά στοιχεία (π.χ. νταουνιάστηκα, ραπάρω, κλαμπάκιας)

· λέξεις ή φράσεις οι οποίες προέρχονται από διαφημίσεις, τραγούδια, ταινίες, τηλεοπτικά σίριαλ (π.χ. ωχ Παναγία μου, σωστό κι αυτό)·

· τύπους που θεωρούνται υβριστικοί ή «ακατάλληλοι» (π.χ. γάμησέ τα, ρε πούστη, μαλάκας, γαμώ τα γέλια) ή τύπους από συνθηματικές ποικιλίες [γλωσσική ποικιλία] (π.χ. αργκό, ποδανά).