Οι ανθρώπινες γλώσσεςαλλάζουν με το πέρασμα του χρόνου.
Λέξεις χάνονται εντελώς και άλλες λέξεις αναλαμβάνουν να «φέρουν» τη σημασία τους (όπως το αρχαίο ελληνικό πυνθάνομαι που έχει αντικατασταθεί από το πληροφορώ/-ούμαι). Κάποιες λέξεις επιβιώνουν αλλά η σημασία τους αλλάζει ή περιορίζεται (όπως η λέξη παιδεύω που από τη σημασία ‘εκπαιδεύω’ φτάνει στη σημασία ‘ταλαιπωρώ’ ή η λέξη ἰχθύς που στη νέα ελληνική δηλώνει πια μόνο το ζώδιο ή εμφανίζεται σε σύνθετα, π.χ. ιχθυοπώλης, ιχθυόσκαλα, ενώ η λέξη ψάρι –από άλλη ρίζα της αρχαίας ελληνικής– εκφράζει την αρχική της σημασία). Σε άλλες περιπτώσεις η αλλαγή μπορεί να αφορά τη μορφή της λέξης και όχι τη σημασία της (όπως συμβαίνει με τις λέξεις πατήρ και μήτηρ που απλά ενσωματώνονται στην κλίση της νέας ελληνικής). Ή μπορεί να αφορά το άκουσμα της γλώσσας και τον τρόπο που προφέρονται οι φθόγγοι της, όπως πάλι συνέβη στα ελληνικά από την αρχαία στη νέα εποχή (π.χ. ο φθόγγος β –που προφέρεται [v] στα νέα ελληνικά– στα αρχαία προφέρονταν [b]. Έτσι οι αρχαίοι μας πρόγονοι θα πρόφεραν τη λέξη βέλος ως [΄belos]). Και αλλαγές συμβαίνουν βέβαια και στο συντακτικό, όπως όταν τα απαρέμφατα της αρχαίας ελληνικής αντικαθίστανται στη νέα από δευτερεύουσες προτάσεις (π.χ. βούλομαι απελθεīν > θέλω να φύγω).
Τέτοιες αλλαγές δεν εμφανίζονται βέβαια μόνο στην ελληνική
. Όλες οι φυσικές γλώσσες αλλάζουν, που σημαίνει ότι η γλώσσα της κάθε γενιάς δεν είναι ποτέ πανομοιότυπη με τη γλώσσα της προηγούμενης ή της επόμενης. Μεταξύ διαδοχικών γενεών οι διαφορές είναι μικρές και περνάνε μάλλον απαρατήρητες, χωρίς να διαταράσσουν την επικοινωνία, γίνονται όμως εμφανείς όταν μεσολαβούν αιώνες ή χιλιετηρίδες. Για να γυρίσουμε και πάλι στο παράδειγμα της ελληνικής, η νέα γλώσσα έχει αλλάξει ριζικά σε σχέση με την αρχαία.
Η αλλαγή στη γλώσσα δεν ελέγχεται ούτε μπορεί κανείς να παρέμβει σε αυτή είτε μόνος του είτε οργανωμένα. Είναι απλοϊκό να πιστεύουμε ότι οποιαδήποτε ρυθμιστική παρέμβαση μπορεί να σταματήσει τη γλωσσική αλλαγή. Η καλύτερη απόδειξη γι’ αυτό είναι ότι καμία γλώσσα δεν κατόρθωσε να αποφύγει ποτέ την αλλαγή, όσο και να έχαιρε σεβασμού και εκτίμησης και όσο και αν χρησιμοποιήθηκε ως εργαλείο λαμπρής λογοτεχνικής παραγωγής (π.χ. τα αρχαία ελληνικά, λατινικά κλπ.). Με άλλα λόγια,
δεν μπορεί κανείς και με τίποτα να εμποδίσει ή να αποτρέψει τη γλωσσική αλλαγή, είναι πραγματικά αναπόφευκτη.