Άσκηση 1

Συγκρίνετε τα παρακάτω αποσπάσματα από την αρχή δυο αυτοβιογραφιών. Πώς εισάγουν στοιχεία για τον εαυτό τους οι συγγραφείς των κειμένων;

α) Την ιστορία της φαμίλιας μας και του χωριού μας, αλλά και για το τι γινόταν στον κόσμο τα μαθαίναμε από τον παπά μας. Έτσι τον λέγαμε, όλα τ’ αδέρφια μου, τον πατέρα μας! Ο παπάς μας κι αισθανόμασταν πολύ ωραία να τον λέμε έτσι, γιατί όλοι οι κάτοικοι του χωριού τον θέλανε δικό τους. Σ’ αυτόν καταφεύγανε για όλα, να τους βαφτίσει, να τους παντρέψει. Κι όταν ο νους τους παραλογιζότανε, και δεν ξέρανε τι κάνανε, πάλι στον παπά μας καταφεύγανε. Και τον ακούγαμε, προσεκτικά όταν ένα βράδυ μας έλεγε από πού κρατά η γενιά μας. Ένας προπάππους του βγήκε νικητής σ’ ένα αθλητικό αγώνισμα. Ο Τούρκος ζαμπίτης (αξιωματικός) παρακολουθούσε τ’ αγωνίσματα, που γίνονταν και τότε ανάμεσα στους νέους, τον πλησίασε, τον χτύπησε στον ώμο και του είπε: Αφερίμ Ματγυάρ! Οι Μαγυάροι ήταν δεινοί αγωνιστές, συγγενείς φυλετικά με τους Τούρκους, που ξεκίνησαν το 800 περίπου μ.Χ. από τον Καύκασο. Του έμεινε, λοιπόν, το όνομα Ματγυάρ του προπάππου του. Με τη γλωσσική μετεξέλιξη στη Λεσβιακή ντοπιολαλιά έγινε Ματζάρ και με την ελληνική κατάληξη Ματζάρης. Όταν ο πατέρας μας έγινε παπάς λεγόταν και υπέγραφε Παπαχαραλάμπης Ματζάρης. Είχε γεννηθεί το 1859 και είχε άλλα τρία αδέλφια. Ο μεγάλος του αδελφός ζούσε στη Μαινεμένη της Μικρασίας.

 

β) ΣΑΡΑΝΤΑ χρόνια μετά. Ακριβώς. Δεν το είχα υπολογίσει — έτυχε. Όσο τυχαίνουν τα πράγματα στη ζωή. Σεπτέμβριος του 1994, βρίσκομαι περαστικός στο Μόναχο. Προτείνω να ξεναγήσω τη σύντροφο μου στο Oktoberfest — αυτό το μέγιστο παγανιστικό πανηγύρι. Μπαίνοντας στην είσοδο, που ελάχιστα έχει αλλάξει από τότε, θυμάμαι. Σεπτέμβριος 1954. Επίσκεψη στο Oktoberfest με τον πρώτο σπιτονοικοκύρη μου, τον Karl Reiner. Που ήταν εν αποστρατεία λοχαγός του Βασιλικού Βαυαρικού Στρατού. Βασιλόφρων και αποσχιστικός. (Ήθελε τη Βαυαρία ανεξάρτητη). Μπυροπότης με την ανάλογη μπυροκοιλιά και τη βροντερή φωνή για τα μπυροτράγουδα. Εγώ, τότε, ένας φοβισμένος υποψήφιος φοιτητής (υποψήφιος άνθρωπος;) που κατέβασε μονορούφι ένα λίτρο μπύρα από αδυναμία να αρνηθεί. (Ακόμα θυμάμαι πώς ανακατώθηκε το στομάχι μου). Μετά, σαν αλυσιδωτές κινηματογραφικές εικόνες, τα υπόλοιπα Oktoberfest της νιότης μου. Όταν ξεθάρρεψα. Όταν ξέδωσα. Όταν ξεφάντωσα. Και τώρα αυτές οι μυριάδες των ανθρώπων που με ζαλίζουν. Δεν τους αντέχω. Φωνάζουν, τραγουδάνε, αγκαλιάζονται, τσακώνονται. Έρχονται καταπάνω μου σαν πλημμύρα. Τι μου ζητάνε; Έναν απολογισμό σαράντα χρόνων; Το Μόναχο είναι ο καθρέφτης μου. Κάθε φορά που ξανάρχομαι, ανακαλύπτω νέες ρυτίδες. Βλέπω στους δρόμους, στα κέντρα, στο πρόσωπο της πρώτης μου αγάπης, τη δική μου ηλικία. Εδώ τότε ανακάλυψα πώς ήμουν νέος — κι εδώ πάλι πρώτη φορά κατάλαβα πώς δεν ήμουν πια. Το 1987. Όταν η ρεσεψιονίστ του ξενοδοχείου μιλώντας για μένα σε τρίτους με αποκάλεσε (τυχαία το άκουσα) altere Herrschaft. Εγώ, ηλικιωμένος κύριος! Ένιωσα τη φράση σαν μαχαιριά. Ως τότε ήταν σαν να είχε σταματήσει για μένα ο χρόνος. Στα πενήντα δύο δεν ένιωθα Ίχνος διαφοράς από τα είκοσι δύο. Δεν με είχε απασχολήσει το θέμα. Γέρασα μέσα σε μία μέρα. Βάρυναν τα πόδια μου, κουραζόμουν με το παραμικρό, λαχάνιαζα. Και τώρα η βάρβαρη ζωτικότητα του Oktoberfest μου πρόσθεσε κι άλλα χρόνια, που δεν τα ένιωθα. Πρέπει να γράψω για εκείνη την εποχή, ίσως αυτό με βοηθήσει.

Απάντηση

Απάντηση

Στο (α) ο αφηγητής εισάγει έμμεσα στοιχεία για τον εαυτό του, μέσω της σχέσης του με τον ήρωα της ιστορίας, τον πατέρα του και την τοποθέτησή του στην οικογένεια. Στο (β) στοιχεία για τον αφηγητή δίνονται μέσα από την αναδρομική  οπτική της αφήγησης, αλλά και με σαφείς αξιολογήσεις (ένας φοβισμένος υποψήφιος φοιτητής, οι μυριάδες των ανθρώπων που με ζαλίζουν).

 

 

Άσκηση 2

Εντοπίστε τα αξιολογικά στοιχεία στα παρακάτω αποσπάσματα από δύο βιογραφίες. Ποια εικόνα επιδιώκουν να δημιουργήσουν για τον βιογραφούμενο;

 

α) Ο Ιωάννης Καποδίστριας ήταν η κορυφαία από τις διαπρεπέστερες πολιτικές και διπλωματικές μορφές της Ευρώπης, που κυριάρχησε στις αρχές του ΙΘ' αιώνα. Υπήρξε ο κύριος συντελεστής της προσπάθειας για εθνική χειραφέτηση της υπό αναγέννηση πατρίδας στις δυο πρώτες δεκαετίες του δεκάτου ενάτου αιώνα.

Γεννήθηκε στην Κέρκυρα στις 10 Φεβρουαρίου 1776 και ήταν το έκτο παιδί του Αντωνίου και της Διαμαντίνας Καποδίστρια. Προερχόταν από αριστοκρατική οικογένεια καταγεγραμμένη στο Libro d' oro της Κέρκυρας. Ο πατέρας του Αντώνιος ήταν από τους πιο αξιόλογους δικηγόρους της Κέρκυρας, με ενεργό ανάμιξη στα πολιτικά δρώμενα που διαμόρφωσαν την τοπική ιστορία.

Μέχρι την ηλικία των δώδεκα ετών έλαβε τα πρώτα του γράμματα στα σχολεία της Κέρκυρας, ενώ ταυτόχρονα είχε και σαφή ορθόδοξη παιδεία, αφού ο Ιωάννης Καποδίστριας είχε καλλιεργηθεί στην Ορθόδοξη πίστη από τον μοναχό Συμεών στην Ιερά Μονή Πλατυτέρας, όπου σύχναζε από τη νεαρή του ηλικία.

Το 1794 αναχώρησε για την Βενετία με στόχο να σπουδάσει στο πανεπιστήμιο της Πάντοβας. Οι βασικές του σπουδές ήταν στον τομέα της Ιατρικής. Η πορεία των σπουδών του νεαρού Καποδίστρια ήταν λαμπρή, αφού μετά από επιτυχείς εξετάσεις έλαβε το δίπλωμά του και το διδακτορικό του στις 10 Ιουνίου 1797. Έτσι το 1797 σε ηλικία 21 ετών ο Ιωάννης Καποδίστριας επέστρεψε στην Κέρκυρα όπου άρχισε να ασκεί το ιατρικό έργο, αποσκοπώντας στο να διακονήσει την επιστήμη του και να ανακουφίσει τον ανθρώπινο πόνο. Εθεράπευε δωρεάν τους πένητες και μάλιστα τους έδιδε τα απαραίτητα δηλαδή, τα φάρμακα που χρειάζονταν καθώς και τα χρήματα που είχαν ανάγκη.

Εκτός από την άσκηση της Ιατρικής, ο Ιωάννης Καποδίστριας ανέπτυξε σημαντική επιστημονική και φιλολογική δραστηριότητα. Με δικές του πρωτοβουλίες ιδρύθηκαν στην Κέρκυρα η «Εταιρεία των Φίλων» καθώς και ο «Εθνικός Ιατρικός Σύλλογος» με σημαντικό έργο στους αντίστοιχους τομείς δραστηριοτήτων τους.

 

β) Ο Παύλος Σιδηρόπουλος γεννήθηκε στις 27 Ιουλίου του 1948 στην Αθήνα. Ήταν γιος του Κωνσταντίνου Σιδηρόπουλου και της Ιωάννας (Τζένης) Σιδηροπούλου το γένος Αλεξίου. Οι Σιδηρόπουλοι ήταν Πόντιοι εκ Ρωσίας, αστοί, που ζούσαν από την καλλιέργεια και το εμπόριο του καπνού. Ο πατέρας του Κωνσταντίνος, γεννήθηκε το 1918 στο Σοχούμ της Ρωσίας. Από τη Ρωσία οι Σιδηρόπουλοι έφυγαν μετά την επανάσταση του 1917 και το 1923 ήρθαν στην Ελλάδα κι εγκαταστάθηκαν στο Κιλκίς όπου ασχολήθηκαν με το εμπόριο καπνού.

To 1936 ο παππούς του Παύλου μαζί με τα 6 παιδιά του έφυγαν από το Κιλκίς κι εγκαταστάθηκαν στη Θεσσαλονίκη. Οι Αλεξίου ήταν μια μεγάλη οικογένεια διανοουμένων από το Ηράκλειο της Κρήτης. Η μητέρα του Παύλου, Ιωάννα (Τζένη), γεννήθηκε το 1924 στο Ηράκλειο της Κρήτης, πατέρας της ήταν ο Ραδάμανθυς Αλεξίου και μητέρα της η Αναστασία Αλεξίου το γένος Ζορμπά. Ο Ραδάμανθυς ήταν αδελφός της γνωστής παιδαγωγού και πεζογράφου Έλλης Αλεξίου, της Γαλάτειας Αλεξίου-Καζαντζάκη (πρώτη σύζυγος του Νίκου Καζαντζάκη) και του εκπαιδευτικού και συγγραφέα Λευτέρη Αλεξίου.

O Παύλος αμέσως μετά τη γέννησή του στην Αθήνα, επέστρεψε μαζί με τους γονείς του στη Θεσσαλονίκη. Έμειναν εκεί μέχρι και τα έξι πρώτα χρόνια της ζωής του. Ζούσαν μαζί με όλη την οικογένεια του παππού του Παύλου στο ιδιόκτητο διώροφο αρχοντόσπιτο του παππού του. Ως παιδί ήταν πολύ ζωηρός, πειραχτήρι και ριψοκίνδυνος στα παιχνίδια του. Ήταν πρόσχαρος, πάντα ευαίσθητος, καλόκαρδος και ως πολύ κοινωνικός έκανε εύκολα φίλους.

Από τα έξι χρόνια του και μετά, αφού έχει γεννηθεί και η αδελφή του Σεμέλη (Μελίνα), η τετραμελής πλέον οικογένεια, παίρνοντας μαζί και την ξαδέρφη του πατέρα του Παύλου, Παρασκευή Παραστατίδου-Λαζαρίδου, φεύγει από τη Θεσσαλονίκη κι όλοι μαζί εγκαθίστανται στην Αθήνα. Το πρώτο σπίτι της οικογένειας στην Αθήνα ήταν στην οδό Βλαβιανού 13 στα Πατήσια. Από το 1970 και μέχρι το 1984, περίοδος που ο Παύλος γίνεται γνωστός στα μουσικά πράγματα της χώρας, η οικογένεια μένει στο σπίτι της οδού Ιωάννου Δροσοπούλου 50 στην Κυψέλη. Απάντηση

Απάντηση

Στο (α) υπάρχουν σαφείς αξιολογήσεις (η κορυφαία από τις διαπρεπέστερες, ο κύριος συντελεστής, από τους πιο αξιόλογους, σαφή ορθόδοξη παιδεία, λαμπρή, επιτυχείς), που καθιστούν σαφή τη στάση του συγγραφέα απέναντι στον βιογραφούμενο. Στο (β) απουσιάζει η σαφής αξιολόγηση και η στάση του συγγραφέα προκύπτει έμμεσα από τα συμβάντα που επιλέγονται ως αξιομνημόνευτα (π.χ. Πόντιοι αστοί, οικογένεια διανοουμένων, ως παιδί ήταν).

 

Άσκηση 3

Πώς παρουσιάζουν το ίδιο άτομο (Μαρία) οι παρακάτω εγγραφές στο λεύκωμά της; Τι στοιχεία μπορούμε να συναγάγουμε για τη βιογραφία της;

 

α) Φιλτάτη Μαρία

Η τριετής λυκειακή οδός φτάνει στο τέρμα της. Ξανοίγεται μπροστά σου η μεγάλη λεωφόρος της ζωής: η λεωφόρος όπου θα εκπληρωθούν τα όνειρα που σχημάτισες στη μικρή οδό, γεμάτη χαρά, τρέλες, τη Γ12 τη μικρή…

 

β) Μαράκι μου,

Ήρθε και η δική μου σειρά να γράψω τα τυπικά για μας λόγια του αποχαιρετισμού. Δεν θέλω να πιστεύω πως στο μέλλον θα χαθούμε. Σου εύχομαι ολόψυχα να περάσεις τις προεισαγωγικές σου και να πας σ’ αυτήν την πολυπόθητη Θεσσαλονίκη σου, όμως δεν θα ήθελα να σε χάσω. Η αποφοίτηση είναι για μας και ένα ωραίο συναίσθημα αλλά και ένα πικρό τέλος σε κάτι πολύ ωραίο. Στα μαθητικά μας χρόνια. Σου ορκίζομαι πως δεν θα ξεχάσω ποτέ την γλυκιά σου φατσούλα που μόνο να γελάει, ε και κάποιες φορές να κλαίει ήξερε (ελπίζω να μην ξανασυμβεί). Δεν θα ξεχάσω ακόμη ποτέ πόσο πολύ μου συμπαραστάθηκες το καλοκαίρι του ’96 όταν τα χάλασα με τον Γιώργο. Ήσουν η τέλεια φίλη – στάθηκες κοντά μου σαν μια αδελφή που ποτέ δεν θα ’χω και χωρίς να σκεφτείς τίποτα μου έδινες τις πιο ωραίες συμβουλές. Εσύ είσαι πραγματική φίλη. Σ’ ευχαριστώ πολύ Μαρία μου. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Σου εύχομαι ν’ αποκτήσεις ό,τι ποθείς στη ζωή σου – να σπουδάσεις – να κάνεις οικογένεια… I love you girl

 

γ) Αυγουλομάτα μου

Πόσο γρήγορα πέρασαν τα χρόνια! Θυμάμαι ακόμα όταν πρωτοήρθαμε στο λύκειο. Σε θυμάμαι εσένα, με το μακρύ σου το μαλλί, τα πελώρια σου μάτια και την ξεχωριστή προσωπικότητά σου. Όσο περνούσε ο καιρός έμπαινες πιο βαθιά μέσα στην καρδιά μου. Τώρα είμαι σίγουρη ότι πάντα θα είσαι εκεί, στην καρδιά μου. Πραγματικά, σου εύχομαι ό,τι καλύτερο και όλα τα όνειρά σου να πραγματοποιηθούν. Μην το βάλεις ποτέ κάτω γιατί ξέρω πως το Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης σε περιμένει. Σε παρακαλώ μη με ξεχάσεις και μην αλλάξεις ποτέ.

Σ’ αγαπώ πάντα, Χαρά Γ12

 

δ) Πολυκαθυστερημένη μου Μαρία,

Έχουν είδη περάσει 3 χρόνια από τότε που γνωριστήκαμε για πρώτη φορά. Είχες εκείνα τα μακριά, ΑΠΑΙΣΙΑ μαλλιά (σοβαρά) ενώ τώρα έχεις ωραία, κοντά κι άλουστα (αστείο)!! κι εκείνα τα ΜΕΓΑΛΑ μάτια, αυγουλομάτα όπως σε έλεγε ο Νικόλας κι ο Ιωσήφ. Το ξέρεις ότι στη πρώτη τάξη δεν σε χώνευα όπως κι εσύ. Όμως, ο χρόνος πέρασε και ήρθε η Β’ τάξη, που δεν ξέρω πως αρχίσαμε κ’ συνδεόμασταν κ’ φτάσαμε τώρα στη Γ’ τάξη να είμαστε κολλητές. Αυτό το πράγμα για να καταλάβεις, ήταν ένα «flash back» για το πώς συνδεθήκαμε. Ελπίζω να συνειδητοποιήσεις ότι το κεφάλαιο ΣΧΟΛΙΚΗ ΖΩΗ έχει τελειώσει για μας κι αρχίζει ένα άλλο. Ο καθένας μας θα τραβήξει το δρόμο του με στόχο την υλοποίηση των ονείρων του. Σου εύχομαι να πραγματοποιήσεις κι εσύ το δικό σου, να περάσεις στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης και να κάνεις αυτό που επιθυμείς. Ελπίζω να μείνεις η ίδια για πάντα (π.χ. να συμπαραστέκεσαι στους άλλους, ξέρεις για ποιο θέμα σου μιλώ), να είσαι πάντα πιστή φίλη (ξέρεις) και το κυριότερο να μην κάνεις μούτρα…

Με αληθινή και παντοτινή αγάπη, η φίλη σου Ελένη

Απάντηση

Βασικό ρόλο στις συγκεκριμένες εγγραφές παίζουν οι προσφωνήσεις (Φιλτάτη Μαρία,  Μαράκι μου, Αυγουλομάτα μου, Πολυκαθυστερημένη μου Μαρία), που προσφέρουν πληροφορίες για τη Μαρία, αλλά και για τη σχέση της με τους συντάκτες των κειμένων. Από τις πληροφορίες των κειμένων συνάγουμε ότι η Μαρία είναι μαθήτρια της Γ’ Λυκείου, που ονειρεύεται να περάσει σε ένα πανεπιστημιακό τμήμα της Θεσσαλονίκης, κάτι που είναι ιδιαίτερα σημαντικό γι’ αυτήν, εφόσον επαναλαμβάνεται σε διάφορα κείμενα. Επίσης, προσφέρονται στοιχεία για την εξωτερική εμφάνιση της Μαρίας (έχει μακριά μαλλιά και μεγάλα μάτια). Το λεξιλόγιο των κειμένων (λ.χ. προεισαγωγικές) φανερώνει ότι τα κείμενα είναι γραμμένα στη γεωγραφική ποικιλία ελληνικών της Κύπρου. Θα πρέπει επίσης να επισημανθούν οι διαφορετικές οπτικές για το ίδιο άτομο που προκύπτουν από αξιολογήσεις όπως πολυκαθυστερημένη, τέλεια φίλη, ξεχωριστή προσωπικότητα, πιστή φίλη), που εξαρτώνται από τη σχέση της «βιογραφούμενης» με τις βιογράφους της.

 

Άσκηση 4

Στο παρακάτω απόσπασμα από μια αυθεντική συνομιλία εντοπίστε τα γλωσσικά στοιχεία με τα οποία ο Μίλτος (ΜΙ) παρουσιάζει τον εαυτό του (Στο προφορικό κείμενο σημειώνονται με :: σημεία στα οποία οι ομιλητές τραβούν τη φωνή τους, με [ σημεία στα οποία μιλούν ταυτόχρονα, με (.) οι μικρές παύσεις, με (_) οι μεγάλες παύσεις, με @ συλλαβές που δεν ακούγονται καλά, με – αυτοδιακοπές των ομιλητών, με κεφαλαία συλλαβές που προφέρονται πιο δυνατά από τις άλλες και σε διπλές παρενθέσεις σχόλια σχετικά με την αλληλεπίδραση):

 

<ΜΙ> λοιπόν τα καλύτερα χρόνια μου θα ‘λεγα ότι τα πέρασα στην Κω γιατί ήταν ένα πολύ μεγάλο νησί είχε τα πάντα όλο το::ν όλη τη διάρκεια του χρόνου ε:: ήταν γεμάτο από ζωή (_) είχε:: πολύ μεγάλη κίνηση είχε τουριστ- είχε τουρισμό όλη την εποχή όλο το χρόνο αλλά δεν περιμέναμε @@ από θέμα τουρισμού είχε έχει πολύ μεγάλο πληθυσμό και είναι σαν μια πόλη θα έλεγα φυσικά όχι με τα γνωρίσματα της πόλης αλλά:: ε:: κυκλοφορεί ο κόσμος τελοσπάντων δεν έχει καμιά σχέση με τα νησιά που ‘χω πάει όπως στη Μήλο Σαντορίνη και τα λοιπά που το χειμώνα:: είναι τελείως ερημικά και άδεια

<Ν> εγώ πάντως διαφωνώ δε νομίζω ότι (.) εδώ:: αποτελεί:: λόγο για να μας αρέσει ένα νησί ή όχι το να είναι μεγάλο εγώ ίσως επειδή είναι και:: η ηλικία μου πολύ μεγαλύτερη από τη δική σου θα προτιμούσα:: ένα νησί με λιγότερο κόσμο ίσως γιατί τον έχω μπουχτίσει τον κόσμο ας πούμε (.) είναι φυσιολογικό αφού ζεις σε μια πόλη με πέντε εκατομμύρια κατοίκους λογικό είναι αυτό δε νομίζω ότι είναι παράλογο

<ΜΙ> ναι ε:: το θέμα είναι ότι αυτό που λέτε έχετε δίκιο γιατί είσαστε σ’ αυτή την ηλικία αλλά εγώ όταν ήμουνα μικρός όταν ήμουνα μικρός τελοσπάντων αλλιώς είναι να ‘σαι μικρός τελοσπάντων και να:: θες να κινείσαι να:: κάνεις πράγματα και αλλιώς να ‘σαι μεγαλύτερος @@@ έχεις ωριμάσει έχεις δει πολλά πράγματα παραπάνω και:: φυσικά:: [ε::

<ΜΑ> [εκεί δεν ήταν α σόρι που σε διακόπτω εκεί δεν ήταν που χρειάστηκε να φύγετε όταν είχε γίνει αυτό το:: συμβάν με τα Ίμια [τότε

<ΜΙ> [δε χρειάστηκε να φύγουμε εννοείται τότε καμία σχέση

<ΜΑ> αλλά ;

<ΜΙ> δεν έχει σχέση δεν αναγκάστηκε να φύγει κανείς τότε με το θέμα των Ιμίων απλά είχε γίνει μια αναταραχή αλλά- ναι ήμουνα κι εγώ πολύ μικρός τότε έκτη δημοτικού και θυμάμαι χαρακτηριστικά που είχαμε πάει ήμουνα σχολείο (_) ε:: θυμάμαι ήτανε και πολύ βροχερή έτσι πολύ άσχημη μέρα τελοσπάντων είχε γίνει το κακό την προηγούμενη και:: σαν μικρά παιδάκια τελοσπάντων που ήμασταν γύρω γύρω χαζά τελοσπάντων και αυτά που λέγαμε λέγαμε θυμάμαι για πόλεμο ότι μπορεί να γίνει πόλεμος και όλα αυτά (_) ε:: αλλά εντάξει ήταν δύσκολες μέρες τότε @@@@

<Ν> είναι πολύ κοντά;

<ΜΙ> ναι εγώ:: βασικά (.) βλέπω την Τουρκία απέναντι και τη βλέπω πολύ καθαρά είναι όπως να φανεί απ’ την Αίγινα ξέρω ‘γώ απέναντι::

<Ν> ο Πειραιάς

<ΜΙ> ο Πειραιάς ναι

<ΜΑ> και στο σχολείο δεν είχατε και:: μουσουλμάνους συμμαθητές;

<ΜΙ> ε:: ναι είχαμε αλλά όχι και πάρα πολλούς (_) αλλά:: μπορώ να πω ότι για:: αυτά τα παιδιά (.) τα καλύτερα λόγια (.) δεν ε:: δε δημιούργησαν ποτέ κανένα πρόβλημα Απάντηση

Απάντηση

Ο Μίλτος παρουσιάζει τον εαυτό του κυρίως μέσα από την αντίθεσή του με τους συνομιλητές όσον αφορά τα θέματα που συζητιούνται και την προβολή του ως εμπειρογνώμονα στα θέματα αυτά. Στα σημεία αυτά χρησιμοποιεί π.χ. πληθυντικό για να δείξει ότι αποτελεί μέλος της κοινότητας του νησιού (είχε τουρισμό αλλά δεν περιμέναμε, δε χρειάστηκε να φύγουμε) ή αναφέρεται στην προσωπική εμπειρία του αυτόπτη μάρτυρα (εγώ βασικά βλέπω την Τουρκία απέναντι). Ταυτόχρονα, τοποθετείται ως αξιολογητής άλλων ομάδων (αυτά τα παιδιά δε δημιούργησαν ποτέ κανένα πρόβλημα), ορίζοντας έμμεσα τον εαυτό του.