Πόλη εγκλεισμού

οι ταξιδιώτες ήρθαν κι έφυγαν
κεκηρυγμένοι εχθροί της ίδιας λησμονιάς και του ίδιου πάθους
υλοτόμοι πάντα του ίδιου πόθου
και μπροστά τους ν’ απλώνονται όσο παίρνει το μάτι κι η καρδιά
τα ίδια μαύρα κουρελιασμένα σύννεφα
να μπλέχουν τα κατάρτια τους
να σκουριάζουνε τις άγκυρές τους
ναν τους σφυράν κρυφά μέσα στ' αυτί με τη μπουρού
την ίδια οδύνη

λες ένα κίτρινο χρυσό
λαμπερό
να βάψει αυτό το μαύρο αισχρό και θλιβερό τοπίο
που το τρυπούν σκληρά
τα νυσταγμένα φώτα των ηλεκτρικών λαμπτήρων
τα νυσταγμένα φώτα μιας αξιοδάκρυτης — Ιδανικής — πορνείας
και της ψωριάρικιας γκαμήλας το νυσταλέο το «che vuoi?»

λες;

σκέψου πως ειν' αδύνατο
πως είναι κι απολύτως περιττό να ξεφωνίσεις και να πεις
όλη τούτη τη φλόγα
οπού τρώει τα σωθικά σου
και την κρατάς
ε, συ!
τόσο καλά
τόσο σφιχτά
τόσο βαθειά φυλακισμένη
μέσα σου

οι ταξιδιώτες λες έφυγαν ήρθανε
ελύσανε τα μάγια
λύσανε τις πριμάτσες
που τους κρατούσανε δεμένους στο μουράγιο
δεν ήταν
ένας χορός ευγενικά θλιμμένος
όλες τούτες οι εξάρσεις των νοσταλγών
που σβει το κύμα
ως δαγκάνει λυσσαγμένο
των πεύκων των αναμαλλιάρικων το δίχτυ;
των πεύκων που εμεταμφιέστηκαν μόνο γι’ απόψε
μόνο
για να γενούν κομήτες ;

ένα πουλί θαλασσινό τανύζει
τα φτερά του
λέει:
«εσύ ’σαι
ο νέος προφήτης
μέσα στην τάφρο των δικών σου λιονταριών»

Νίκος Εγγονόπουλος, «Καφενεία και κομήτες ύστερα από τα μεσάνυχτα», Ποιήματα, Ίκαρος, 1999, σ. 251-253.

μέσα σ' αυτό το δωμάτιο
παρέδωσε το πνεύμα
η ωραία αθηναία κόρη
ξαπλωμένη στα μεταξωτά χιράμια
— τα ξανθά μαλλιά ξέπλεκα γύρω στην κερένια κεφαλή —
ενώ απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο
ακούγονταν
οι καμπάνες της Άγια-Σωτήρας
που βάραγαν
εσπερινό
ως την επομένη ξημέρωνε
η εορτή
του προφήτη Σαμουήλ
σ’ αυτό μέσα το δωμάτιο

συνουσιάστηκαν τα δυο φοβερά τέρατα
κι ευφραίνονταν
μ' αγκομαχητά κι άγρια γρυλίσματα
κι αγριοφωνάρες
λες και βουργάροι υλοτόμοι
τα βάλανε με θεώρατα ελάτια
ή μάλλον
(κ α λ ύ τ ε ρ ο)
να εγκρεμιζόντουσαν
βουνά

μέσα σ' αυτό το δωμάτιο
η γηραιά δέσποινα
πέρασε χρόνια και χρόνια
ανίας:
κουνούσε ανεπαίσθητα τα τρεμάμενα χέρια
προσπαθώντας στο σκοτεινιασμένο
και θολό μυαλό
να ξαναφέρει εικόνες των παλαιών της μεγαλείων
ίσαμε τη μέρα
που με βηματάκια αργά αργά
ξεκίνησε
— την εξεκίνησαν —
για το γεροκομείο

μέσα εδώ εγεννήθηκαν τρία παιδιά
— γόνοι τιμίας κι ευυπολήπτου οικογενείας —
που χάθηκαν
— τόπο δεν έπιασε κανένας τους —
ο ένας πήγε στην Αμερική
ο άλλος πέθανε κακήν κακώς — μπεκρής —
κι ο τρίτος
είναι κάπου ακόμη

φαροφύλακας
εδώ — ναι εδώ μέσα: σε τούτο το δωμάτιο —
σκότωσε χέρι άτιμο εκείνο
τον παλληκαρά
«να τιμωρήσει — λέει — εν τω προσώπω του την αναρχία»
κι έγειρ’ η λεύκα και σωριάστηκε χαμαί
και κείνη η μουντή κηλίδα
του πατώματος
κει πέρα στη γωνιά
είναι το αίμα που ποτάμι χύνονταν απ' την πληγή
και τίποτα ποτέ
δεν ήταν δυνατό
να τηνέ καθαρίσει απ’ τα σανίδια

όμως αρκεί ως εδώ τι πάω να κάμω;
πόσο δε θα ’τανε κοπιαστικό
ίσως κι αδύνατο
πάντως ατέλειωτο
και μάταιο ακόμη κι ανιαρό
να σημειώσω τώρα με τόση λεπτομέρεια
την ιστορία
την ατέλειωτη
αυτού του δωματίου

(άλλοτε έμπαζαν κρεβάτια
άλλοτε τα ’βγαζαν
άλλοτε κει ήτανε σκρίνιο
υστέρα ντουλάπα
έπειτα κασσέλα
άλλοτε στα παράθυρα είχανε βαρειά παραπετάσματα
άλλοτε τα τζάμια έμεναν γυμνά με μόνα τα παντζούρια
σε κείνη τη γωνιά μια είχανε τα εικονίσματα
άλλες φορές παντού κρέμονταν κάντρα)

να: άνθρωποι κι άνθρωποι περάσανε και φύγανε
κι άλλοι — πολλοί — εδώ μέσα γεννηθήκαν
κι άλλους πάλι εδώ μέσα τους βάλανε στην κάσσα
και τι δεν άκουσαν οι τοίχοι αυτοί
φωνές οδύνης
και φωνές χαράς
είδανε και βαφτίσια
μουγκές απελπισίες
και στεφανώματα

(θα το ξεχνούσα: και πιάνο εδώ μέσα αντήχησε παίζοντας αβρά τη Romance du Mal-Aimé)

έζησα και γω — ο γράφων — μες σε τούτο το δωμάτιο
χρόνια πολλά — φτωχά — κι ως πάντα
κι εδώ γιομάτος πάθος ασχολήθηκα
με τη ζωγραφική την ποίηση
τη γλυπτική
αλλά και τη φιλοσοφία και τον έρωτα
κι έμεινα ώρες καθισμένος
— να καπνίζω — σε κει δα το παράθυρο
κοιτάζοντας
άλλοτε τον ουρανό
κι άλλοτε το δρόμο

και τώρα πρέπει — φευ — κι εγώ να φεύγω
— δεν αποκλείεται άλλωστε να μου μέλλονται καλύτερα —

πάλι το ενοικιάζουν το δωμάτιο

Bruges, 1956

Νίκος Εγγονόπουλος, «Καφενεία και κομήτες ύστερα από τα μεσάνυχτα», Ποιήματα, Ίκαρος, 1999, σ. 310-313.