Λευκωσία

Τρεις χαρουπιές κομπόδεμα
και τρεις ελιές καμάρι
κι αν ήρθεν ο ήλιος έτσι πρωί
δεν ήταν για να δώσει αυτός,
ήταν για να τους πάρει.

Κώστας Μόντης, Και τότ’ εν ειναλίη Κύπρω… Ποιήματα, Λευκωσία, Πρόοδος ΛΤΔ, 1974, σ. 46.

Η πιο καλή γειτόνισσα
η Παναγιά είν’ η Χρυσοζώνισσα.
Στο τόσο δα σπιτάκι της κλεισμένη
όποτε πας θάν’ πάντα μέσα να προσμένει
να της ανοίξεις την καρδιά σου
τη λύπη να της πεις και τη χαρά σου
κι απ’ το παλιό της πίσω το μανουάλι
να γνέφει «ναι» με το κεφάλι.
Ένα την έχει μοναχά πάντα στενοχωρήσει
που δε μπορεί ένα καφεδάκι να σου ψήσει.
Και τις ζεστές του Αυγούστου νύχτες
που δε λέει πια να πάρει τ’ αγεράκι
βγαίνει κι’ Αυτή με μια καρέκλα στο σοκάκι
και τα κουτσομπολιά των άλλων τα τρελλά
τ’ ακούγει και κρυφά-κρυφά γελά.
Ώσπου με το «άντε για ύπνο πια κ’ είν’ η ώρα περασμένη»
σηκώνεται κ’ η Παναγιά
και παίρνει την καρέκλα της και μπαίνει.

Κώστας Μόντης, Και τότ’ εν ειναλίη Κύπρω… Ποιήματα, Λευκωσία, Πρόοδος ΛΤΔ, 1974, σ. 47.

Χέρι με χέρι πρόβατα και λόφος ανεβαίνουν.
Σκύβουν και σκύβει, ακινητούν κι ακινητεί,
μαζί τους ξαποσταίνει αν ξαποσταίνουν,
αν περπατάν μαζί τους περπατεί.
Πέτρες τώρα άσπρες; Ξάσπρισε κι’ αυτός
με μια γραμμούλα θάμνο παρυφή·
Ήλιος κι αν αναδεύεται καυτός
ή αν σκόρπισε το πρώτο ζόφος
δε βιάζονται τα πρόβατα κι’ ο λόφος
κι’ ούτε τους καίγεται καρφί
αν τους προσμένουν τα ύψη κ’ η κορφή.

Κώστας Μόντης, Και τότ’ εν ειναλίη Κύπρω… Ποιήματα, Λευκωσία, Πρόοδος ΛΤΔ, 1974, σ. 47.

Έλα να ξαναπάρουμε το δρόμο
με μια κορδέλλαν άνεμο στον ώμο

στον κάμπο τον ολόμαυρο μονάχο
φως και σημάδι εσένα να ’χω.

Να τρέχω να προφτάξω να σ’ αγγίσω
κ’ εσύ άπιαστο να κάνεις πάντα πίσω.

Να παίζεις μια δεξιά και μια ζερβά μου,
γοργά μου και γοργά κι’ αργά σου αργά μου.

Έλα να ξαναπάρουμε το δρόμο
με μια κορδέλλαν άνεμο στον ώμο

να γελαστεί και να πιστέψει η νοσταλγία
πως μας προσμένει έτσι όπως πριν η Λευκωσία.

Έλα κι’ αν ψεύτικο στο τέλος βγει παιγνίδι
εμείς θα ’χουμε κάνει το ταξίδι.

Κώστας Μόντης, Εν λευκωσία τη… Ποιήματα, Λευκωσία, Πρόοδος ΛΤΔ, 1970, σσ. 26-27.