1997

Στην Αγγλία η Τζάνετ Ρόουλιγκ παρουσιάζει τον Χάρι Πότερ και στην Ελλάδα ο Βαγγέλης Ηλιόπουλος τον Τριγωνοψαρούλη.

Διαβάστε σχετικά:

Την άλλη μέρα ο Χάρι ξύπνησε στις πέντε το πρωί κι ήταν τόσο αναστατωμένος και νευρικός, που δεν μπορούσε να ξανακοιμηθεί. Σηκώθηκε, λοιπόν και φόρεστε το τζιν παντελόνι του κι ένα καρό πουκάμισο. Δεν ήθελε να φτάσει στο σταθμό με το μανδύα του μάγου κι είχε αποφασίσει πως θα άλλαζε αργότερα, μέσα στο τρένο. Μετά ξαναδιάβασε τον κατάλογ που του είχε στείλει το “Χόγκουαρτς”, για να είναι σίγουρος πως δεν είχε ξεχάσει τίποτα. Βεβαιώθηκε πως η Χέντβιχ ήταν καλά κλεισμένη στο κλουβί της και κοιμισμένη και μετά άρχισε να περπατά πάνω κάτω στο δωμάτιο, περιμένοντας να σηκωθούν οι Ντάρσλι. Δυο ώρες αργότερα η μεγάλη και βαριά βαλίτσα του Χάρι είχε φορτωθεί στο αμάξι του θείου Βέρνον. Η θεία Πετούνια είχε πείσει το γιο της να καθίσει στο πίσω κάθισμα μαζί με το Χάρι. Έτσι ξεκίνησαν για το Λονδίνο.
Έφτασαν στο σταθμό Κινγκς Κρος στις δέκα και μισή. Ο θείος Βέρνον έβαλε τη βαλίτσα Χάρι σ’ ένα από τα καροτσάκια αποσκευών και το έσπρωξε μέσα στο σταθμό. Ο Χάρι σκέφτηκε πως αυτό ήταν ασυνήθιστη χειρονομία από μέρους του. Κάποια στιγμή ο θείος Βέρνον σταμάτησε κι ένα σαρκαστικό χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό του.
Λοιπόν, μικρέ, τι σου ‘λέγα;” είπε. “Να η πλατφόρμα εννιά… και να η πλατφόρμα δέκα! Η δική σου πλατφόρμα θα έπρεπε να είναι κάπου στη μέση, αλλά δε φαίνεται να την έχτισαν ακόμη…”
Φυσικά είχε απόλυτο δίκιο. Ένα μεγάλο νούμερο 9 ήταν επάνω από τη μια πλατφόρμα κι ένα νούμερο 10 επάνω από τη διπλανή της. Κι ανάμεσά τους δεν υπήρχε τίποτα.
“Καλή σχολική χρονιά!” είπε σαρκαστικά ο θείος Βέρνον. Γύρισε την πλάτη στον ανιψιό του και βγήκε απ’ το σταθμό.
Ο Χάρι είχε το αμάξι των Ντάρσλι ν’ απομακρύνεται κι άκουσε τα δυνατά γέλια τους. Το δικό του στόμα ήταν τώρα στεγνό απ’ την αγωνία κι η καρδιά του χτυπούσε δυνατά. Τι θα ‘κανε τώρα; Είχε κιόλας αρχίσει να τραβά τα περίεργα βλέμματα των γύρω του, εξαιτίας της Χέντβιχ… Κάποιον έπρεπε να ρωτήσει…
Ο Χάρι σταμάτησε ένα φύλακα που πέρνουσε, αλλά δεν τόλμησε ν’ αναφέρει την πλατφόρμα εννιά και τρία τέταρτα κι ο φύλακας δεν είχε ποτέ ακούσει για τη σχολή “Χόγκουαρτς”. Όταν μάλιστα ο Χάρι δεν μπόρεσε να του πει ούτε καν σε ποιο μέρος της χώρας βρισκόταν αυτή η σχολή, άρχισε να νευριάζει, λες και ο Χάρι έκανε επίτηδες το χαζό. Νιώθοντας την απελπισίθα του να μεγαλώνει, ο Χάρι τον ρώτησε τότε ποιο τρένο έφευγε στις έντεκα, αλλά ο φύλακας του απάντησε πως κανένα τρένο δεν έφευγε στις έντεκα. Κατόπιν ο φύλακας απομακρύνθηκε γρήγορα, μουρμουρίζοντας θυμωμένος γι’ αυτούς που σπαταλούν άδικα το χρόνο των άλλων. Ο Χάρι έπαιρνε τώρα βαθιές αναπνοές, προσπαθώντας να μην πανικοβληθεί. Σύμφωνα με το μεγάλο ρολόι του σταθμού, του έμεναν μόνο δέκα λεπτά για να μπει στο τρένο για το “Χόγκουαρτς”, όμως δεν είχε ιδέα για το που βρισκόταν και για το πώς μπορούσε να το βρει. Η κατάσταση του κάθε άλλο παρά καλή ήταν: βρισκόταν μόνος του στη μέση ενός σταθμού, με μια βαλίτσα που δεν μπορούσε να σηκώσει, τις τσέπες του γεμάτες μαγικά λεφτά και μια κοιμισμένη κουκουβάγια στο κλουβί της.
Σίγουρα ο Χάγκριντ θα είχε ξεχάσει να του πει τι να κάνει, όπως παραδείγματος χάριν το να χτυπήσει το τρίτο τούβλο δεξιά για να μπει στη Διαγώνιο Αλέα. Ο Χάρι αναρωτήθηκε μήπως έπρεπε να βγάλει το μαγικό ραβδί του και να χτυπήσει μ’ αυτό τη θυρίδα των εισιτηρίων ανάμεσα στις πλατφόρμες 9 και 10.
Εκείνη τη στιγμή μια μεγάλη συντροφιά τον προσπέρασε κι ο Χάρι έπιασε τυχαία μια φράση που είπε κάποιος απ’ αυτούς:
“…γεμάτο με Μαγκλ, φυσικά…”
Ο Χάρι γύρισε και κοίταξε. Αυτή που είχε μιλήσει, ήταν μια παχουλή γυναίκα κι απευθυνόταν σε τέσσερα αγόρια, όλα με κατακόκκινα μαλλιά.. Το καθένα απ’ τα αγόρια είχε μια βαλίτσα σαν τη δική του. Κι όλα κρατούσαν κλουβιά με κουκουβάγιες!
Με την καρδιά του να χτυπά λες και ήταν έτοιμη να σπάσει, ο Χάρι έσπρωξε το καρότσι του πίσω τους. Κι όταν εκείνοι σταμάτησαν, σταμάτησε κι αυτός κοντά τους, για να μπορεί να τους ακούει.
“Λοιπόν, ποιο είναι το νούμερο της πλατφόρμας;” ρώτησε η μήτερα.
“Εννιά και τρία τέταρτα”, αποκρίθηκε ένα κοριτσάκι, κι αυτό με κόκκινα μαλλιά, που κρατούσε σφιχτά το χέρι της.
“Μαμά, μπορώ να πάω κι εγώ;”
“Είπαμε, είσαι μικρή ακόμη, Τζίνι. Κάτσε φρόνιμα τώρα… Λοιπόν, Πέρσι, ανέβα εσύ πρώτος…”
Ένα αγόρι, το οποίο φαινόταν το μεγαλύτερο απ’ όλα σε ηλικία, άρχισε να προχωρεί προς τις πλατφόρμες 9 και 10. Ο Χάρι τον παρακολουθούσε προσεκτικά, με τα μάτια του ανοιγμένα διάπλατα, από φόβο μήπως χάσει και την παραμικρή του κίνηση. Καθώς όμως το αγόρι έφτασε στη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στις δύο πλατφόρμες, μια μεγάλη συντροφιά από τουρίστες μπήκαν μπροστά του. Κι όταν κι ο τελευταίος απ’ αυτούς απομακρύνθηκε, το αγόρι είχε εξαφανιστεί.
“Φρεντ, η σειρά σου τώρα”, είπε η παχουλή γυναίκα.
“Δεν είμαι ο Φρεντ, είμαι ο Τζορτζ”, απομακρίθηκε το αγόρι.
“Είσαι η μητέρα μας και δεν μπορείς να μας ξεχωρίσεις;”
“Συγγνώμη, Τζορτζ, χρυσό μου”.
“Σε πειράζω, καλέ μαμά. Ο Φρεντ είμαι…”
Ο μικρός άρχισε να προχωρεί αργά προς τις πλατφόρμες κι ο δίδυμος αδελφός του του φώναξε να βιαστεί. Κι αυτό μάλλον έκανε, γιατί την επόμενη στιγμή είχε κι αυτός εξαφανιστεί. Πώς όμως το είχε καταφέρει;
Τώρα ο τρίτος αδελφός προχωρούσε γρήγορα προς τη θυρίδα εισιτηρίων ανάμεσα στις δύο πλατφόρμες και τον ξύλινο φράχτη…. Με το που έφτασε εκεί, ξαφνικά εξαφανίστηκε κι αυτός.
Ο Χάρι είχε πια καταλάβει πως δεν υπήρχε άλλη λύση.
“Συγγνώμη”, είπε στην παχουλή γυναίκα.
“Ναι, χρυσό μου” αποκρίθηκε εκείνη, ρίχνοντάς του ένα διαπεραστικό βλέμμα. “Πρώτη φορά πας στο “Χόγκουαρτς”; Κι ο Ρον μου το ίδιο…”
Και του έδειξε τον πιο μικρό απ’ τους γιους της, ένα πολύ ψηλό κι αδύνατο αγόρι, με φακίδες στο πρόσωπο, μακριά χέρια και πόδια και μια μακριά μύτη.
“Ναι, πρώτη φορά”, παραδέχθηκε ο Χάρι. Και το πρόβλημά μου είναι… πως… πως δεν ξέρω τι…
“Δεν ξέρεις πως να βρεις την πλατφόρμα;” ρώτησε με καλοσύνη η παχουλή γυναίκα κι ο Χάρι κούνησε καταφατικά το κεφάλι.
“Δεν είναι δύσκολο”, τον καθησύχασε κατόπιν. “Το μόνο που πρέπει να κάνεις, είναι να πας ίσια στο φράχτη που χωρίζει τις πλατφόρμες εννέα και δέκα. Μη σταματήσεις και μη φοβηθείς πως θα πέσεις επάνω του! Καλύτερα να το κάνεις γρήγορα, αφού είναι η πρώτη σου φορά κι είσαι λίγο νευρικός… Εμπρός, λοιπόν, πήγαινε πριν από τον Ρον!”
“Εεε…” είπε ο Χάρι. “Εντάξει…”
Σπρώχνοντας το καρότσι του, άρχισε να πλησιάζει το φράχτη, που σε κάθε βήμα του του φαινόταν όλο και μεγαλύτερος. Άλλοι ταξιδιώτες τον προσπερνούσαν, πηγαίνοντας προς τις πλατφόρμες 9 και 10. Ο Χάρι άρχισε να τρέχει… ο φράχτης πλησίαζε όλο και περισσότερο… το καρότσι κυλούσε σχεδόν ακυβέρνητο… η σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη… κι ο Χάρι έκλεισε τα μάτια, περιμένοντάς την…
Η σύγκρουση δεν έγινε… το καρότσι συνέχισε να τρέχει… ο Χάρι άνοιξε τα μάτια…
Μια κατακόκκινη ατμομηχανή με πολλά βαγόνια περίμενε δίπλα σε μια πλατφόρμα γεμάτη ανθρώπους. Μια επιγραφή κρεμασμένη ψηλά έγραφε Χόγκουαρτς Εξπρές, 11 π.μ. Ο Χάρι κοίταξε πίσω του κι είδε μια σκαλιστή καγκελόπορτα, εκεί όπου πιο πριν ήταν η θυρίδα των εισιτηρίων. Επάνω από την καγκελόπορτα ήταν στερεωμένη μια ταμπέλα με την επιγραφή Πλατφόρμα 9 3/4. Τα είχε καταφέρει!