1945

Στις 22 Απριλίου ο ρωσικός στρατός φτάνει έξω από το Βερολίνο και τρεις μέρες μετά συναντούν εκεί τους συμμάχους τους Αμερικανούς. Στις 6 Αυγούστου η πυρηνική βόμβα που ρίχνουν τα αμερικανικά αεροπλάνα πάνω από τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι στην Ιαπωνία σηματοδοτούν το τέλος του πολέμου και εγκαινιάζουν μια νέα εποχή πυρηνικής τρομοκρατίας. Η ατομική βόμβα δημιουργήθηκε από τους Αμερικανούς από τη θεωρία που διατύπωσε ο Αϊνστάιν. Ο ίδιος αγωνιζόταν ως το τέλος της ζωής του για την ειρήνη και είχε δηλώσει πως «αν ξανάρχιζε τη ζωή του από την αρχή θα γινόταν υδραυλικός».

Δείτε σχετικά:
https://www.youtube.com/watch?v=AtSt5XZ7fq4

Επίσης:
http://www.bookbook.gr/%CE%B8%CE%AD%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1/736-...

Διαβάστε σχετικά:
Όταν βρισκόμασταν στη θάλασσα, οι ιστορίες έτρεχαν σαν νεράκι. Μιλούσε πολύ για τα παιδικά του χρόνια στην Ιαπωνία, για τη δίδυμη αδερφή του, για το πώς έσπασε το χέρι της όταν την έσπρωξε από ένα δέντρο στον κήπο τους και το πώς τη θυμόταν κάθε φορά που ζωγράφιζε μια κερασιά. Βρισκόταν όμως κι αυτή στο Ναγκασάκι όταν έπεσε η βόμβα. Θυμάμαι πως μου είπε ακόμα και τη διεύθυνση που έμενε όταν σπούδαζε στο Λονδίνο – Κλάνρικαρντ Γκάρντενς αριθμός 22, δεν το ξέχασα ποτέ. Μια φορά είχε παρακολουθήσει έναν αγώνα της Τσέλσι και μετά κάθισε επάνω σε ένα από τα λιοντάρια της πλατείας Τραφάλγκαρ και ένας αστυνομικός του έβαλε τις φωνές.
Αλλά πιο πολύ μιλούσε για την Κίμι και το Μιτσίγια και θα ήθελε να βλέπει το Μιτσίγια να μεγαλώνει. Ο Μιτσίγια, είπε, θα πλησίαζε τα πενήντα αν δεν είχε πέσει η βόμβα στο Ναγκασάκι, και η Κίμι θα είχε την ίδια ακριβώς ηλικία μ’ αυτόν, θα ήταν εβδομήντα πέντε χρονών. Σπάνια τον διέκοπτα όταν μιλούσε γι’ αυτά, αλλά κάποια φορά, για να τον παρηγορήσω, του είπα «Οι βόμβες δεν σκοτώνουν όλο τον κόσμο. Μπορεί και να ζουν οι δικοί σου. Ποτέ δεν ξέρεις. Μπορείς να το μάθεις. Μπορείς να γυρίσεις στην πατρίδα σου». Μου έριξε τότε μια ματιά, σαν να μην του είχε ποτέ περάσει από το μυαλό μια τέτοια πιθανότητα όλα αυτά τα χρόνια. «Γιατί όχι» συνέχισα. «Όταν δούμε πλοίο και ανάψουμε φωτιά και έρθουν να με πάρουν, μπορείς να έρθεις κι εσύ μαζί. Μπορείς να επιστρέψεις στην Ιαπωνία. Δεν είναι ανάγκη να μείνεις εδώ».
Το σκέφτηκε για λίγο, αλλά κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. «Όχι» είπε. «Είναι νεκροί. Εκείνη βόμβα ήταν πολύ μεγάλη βόμβα, πολύ τρομερή βόμβα. Αμερικανοί λένε Ναγκασάκι καταστράφηκε, όλα τα σπίτια. Τους ακούω εγώ. Οικογένειά μου νεκρή σίγουρα. Εγώ μείνω εδώ. Εγώ μείνω σε νησί μου».