1943

Ο Ηλίας Βενέζης εκδίδει το μυθιστόρημά του Αιολική Γη που αφηγείται τη ζωή του στο κτήμα της οικογένειάς του στα Κιμεντένια της Μικράς Ασίας.

Διαβάστε σχετικά:
Όταν στα Κιμιντένια έρχεται η βροχή
Στα Κιμιντένια κοντά στη γη, έμαθα να διαβάζω μες στα μάτια των ανθρώπων την καθημερινή, την αδιάκοπη αγωνία για τον καιρό, τη βροχή και τον άνεμο. Αυτό γινόταν προ πάντων την άνοιξη, την εποχή του θερισμού και το φθινόπωρο. Ο παππούς μου κάθε βράδυ συμβουλευόταν τα σύννεφα που ταξίδευαν πέρα απ’ τα Κιμιντένια, και τ’ άστρα. Έσκυβε έξω απ’ το παράθυρο και κοίταζε αυστηρά κι επίμονα τον ουρανό, συγκεντρωμένος στον εαυτό του, ενώ όλοι πίσω του σώπαιναν και περιμέναν. Ταπεινή, στέρεη και ιερή η πείρα των ανθρώπων της γης, των απλοϊκών του προγόνων, καμωμένη αίμα στο αίμα του, ξυπνούσε και ζούσε, υπολογίζοντας την κίνηση στα σύννεφα, το φως στ’ άστρα, την ταραχή του αγέρα στην ατμόσφαιρα. Σα να ήταν κάποια μυστική φωνή στον αγέρα, και στα σύννεφα, και στ’ άστρα. Μα κανείς μας δεν την άκουγε, κανείς δεν είχε αυτό το προνόμιο εκτός από εκείνον.
Όταν η συνομιλία με τη νύχτα τελείωνε, τραβούσε μέσα το κεφάλι του γύριζε σ’ εμάς. Τότε τα μάτια της γιαγιάς και της μητέρας μου μεγάλωναν πιο πολύ, και μες στο υγρό τους φως έπαλλε η αγωνία.
Εκείνος έλεγε απλά:
- Έχουμε βροχή! Ίσαμε αύριο το βράδυ!
Ή το ίδιο απλά:
- Ξερός καιρός. Όχι δεν έχουμε βροχή.