1943

Ήττα του γερμανικού στρατού στο Στάλινγκραντ που ανακόπτει τη νικηφόρα πορεία των δυνάμεων του Άξονα.

Διαβάστε σχετικά:
Όταν νυχτώσει και οι άνθρωποι μανταλώσουνε τις πόρτες, φράξουν τα παράθυρα με κουβέρτες, τις χαραμάδες μ’ εφημερίδες, ένα χέρι θα γυρίσει το κουμπί και η βελόνα θ’ αρχίσει να ψάχνει μέσα στους αριθμούς έως ότου ακουστεί η φωνή. Η φωνή που έρχεται από πέρα μακριά. Η φωνή που γίνεται στάρι, λάδι, βούτυρο, ρετσίνα, τραγούδι, κόκκινη παπαρούνα. Όλοι να σωπάσουνε. Ούτε ψίθυρος να μην ακουστεί. Οι μπότες όξω βουλιάζουνε το δρόμο. Πρώτα το σύνθημα, η γνώριμη μουσική. (Αχ, πόσο ακριβά κοστίζει τούτη η μουσική. Δεν τουφέκισαν τις προάλλες κάποιον που άφησε να ξεγλιστρήσουν λίγες νότες έξω από το σπίτι του;) Ύστερα η ζεστή φωνή του φίλου που λέει κάθε βράδυ: «Εδώ Λονδίνο, εδώ Λονδίνο.» Καλώς όρισες, Λονδίνο, μέσα στις κλειστές και παγωμένες κάμαρες. Όλη την ημέρα καρτεράμε το βράδυ για ν’ ακούσουμε τη φωνή σου. Κάθε σου λέξη κι ένας χτύπος της καρδιάς. Πλάι στο φόβο, η ελπίδα. Αχ πότε θα μας πεις ο πόλεμος τελείωσε; Μην αργείς γιατί άλλο δεν αντέχουμε. Πληθαίνουν οι σκελετοί που σέρνονται μέσα στους λασπωμένους δρόμους, που σκύβουν πάνω από τους άδειους σκουπιδοτενεκέδες. Κοίταξε τα βαθουλωμένα μου μάγουλα, πλέω μέσα στα ρούχα μου, τα παπούτσια μου τρύπησαν. Τι νέα απόψε; «Οι Αμερικανοί βομβάρδισαν το Τόκιο.» Η Ιαπωνία είναι τόσο μακριά! Λέγε παρακάτω. «Οι Γερμανοί στέκουν μέσα στα χιόνια της Αγίας Ρωσίας. Ούτε μπρος, ούτε πίσω. Περιμένουνε την Άνοιξη.» Λες να τους χτυπήσουν οι μπολσεβίκοι; Παρακάτω: «Οι Έλληνες αντιστέκονται, βαράν το φασισμό. Οργανώνονται, απεργούν, βγαίνουν στους δρόμους και φωνάζουν: θέλουμε το ψωμί μας! Κάνετε κου ράγιο. Είμαστε στο πλευρό σας. Εδώ Λονδίνο! Εδώ Λονδίνο»!