1870

Ο Τόμας Άνταμς ανοίγει το πρώτο εργοστάσιο τσίχλας. Η πρώτη τσίχλα που παρασκευάστηκε λεγόταν Μπλακ Τζάκ και είχε γεύση γλυκάνισο. Το 1950 ο Δρ. Πετρουλίς οδοντίατρος έχει την ιδέα να γίνουν οι τσίχλες χωρίς ζάχαρη. Οι πρώτες τσίχλες δεν παρέχουν τη δυνατότητα για φούσκες!

Διαβάστε σχετικά:

Η ΜΕΓΑΛΗ ΜΗΧΑΝΗ ΤΣΙΧΛΑΣ

Ο κύριος Βόνκα οδήγησε την ομάδα κοντά σε μια τεράστια μηχανή που υψωνόταν στο κέντρο ακριβώς της αίθουσας εφευρέσεων. Ήταν ένας όγκος από γυαλιστερό μέταλλο που δέσποζε σ’ όλη την αίθουσα.
Από την κορυφή της κατέβαιναν, σχηματίζοντας καμπύλες προς τα πλάγια, εκατοντάδες λεπτοί γυάλινοι σωλήνες, που σχημάτιζαν ένα μπουκέτο πάνω από ένα πελώριο στρογγυλό δοχείο, μεγάλο σαν μπανιέρα.
- Εδώ είμαστε, φώναξε ο κύριος Βόνκα και πάτησε τρία διαφορετικά κουμπιά στο πλευρό της μηχανής.
Σ’ ένα δευτερόλεπτο ακούστηκε ένας δυνατός υπόκωφος ήχος. Όλη η μηχανή τρανταζόταν με τρόπο ανησυχητικό βγάζοντας από παντού καπνούς.
Και ξαφνικά οι επισκέπτες είδαν να διοχετεύεται υγρό σ’ όλους τους γυάλινους λεπτούς σωλήνες. Και σε κάθε σωλήνα το υγρό είχε άλλο χρώμα, όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου κι ακόμα περισσότερα. Και καθώς όλοι οι σωλήνες άδειαζαν μέσα στο μεγάλο δοχείο, το μείγμα τιναζόταν ψηλά σαν σιντριβάνι. Ήταν ένα πολύ ωραίο θέαμα.
Τότε ο κύριος Βόνκα πάτησε ένα άλλο κουμπί και αμέσως το υγρό έπαψε να ’ρχεται στους σωλήνες, ο βροντερός ήχος σταμάτησε κι ακουγόταν τώρα μόνο το στριφογύρισμα μιας πελώριας σβούρας που ανακάτευε μέσα στο μεγάλο δοχείο τα διάφορα χρωματιστά υγρά, όπως ανακατεύουμε το παγωτό κρέμα με σόδα.
Σιγά-σιγά το μείγμα άρχισε ν’ αφρίζει. Ολοένα ο αφρός φούσκωνε, φούσκωνε και άλλαζε από μπλε σε άσπρο, σε πράσινο, σε καφετί, σε κίτρινο, ώσπου ξαναγύρισε σε μπλε.
- Προσοχή! Είπε ο κύριος Βόνκα.
Ακούστηκε τότε το κλικ του διακόπτη και η περιστροφική κίνηση σταμάτησε. Αμέσως ακολούθησε ένας θόρυβος αντλίας και σε λίγα δευτερόλεπτα όλο το μπλε μείγμα με τον αφρό ρουφήχτηκε στο εσωτερικό της μηχανής αδειάζοντας το μεγάλο δοχείο. Σύντομη σιγή και πάλι κάτι περίεργα μουγκρητά. Πάλι σιγή. Ξαφνικά από τη μηχανή βγήκε μια φοβερή φωνή σαν αναστεναγμός και από τα σπλάχνα της ανέβηκε ένα μικροσκοπικό συρταράκι (όχι μεγαλύτερο από εκείνο που παρουσιάζεται στις αυτόματες μηχανές, όταν ρίξεις ένα κέρμα) και σ’ αυτό το συρταράκι ήταν ένα πραγματάκι τόσο μικρό, τόσο πλακέ, τόσο γκρι, που όλοι νόμισαν πως είχε γίνει λάθος. Έμοιαζε με ένα κομματάκι γκρι χαρτόνι.
Τα παιδιά και οι γονείς είχαν ανοίξει διάπλατα τα μάτια τους και κοιτούσαν το γκρι χαρτονάκι μέσα στο συρτάρι.
- Αυτό ήταν όλο; Είπε ο Μάικ Τιβί απογοητευμένος.
- Μάλιστα, αυτό είναι όλο! Είπε με πολλή περηφάνια ο κύριος Βόνκα. Δεν κατάλαβες τι είναι;
Όλοι σωπαίνανε. Και ξαφνικά η Βιολέτα Μπορεγκάρ, η πολύπειρη φανατική οπαδός της τσίχλας, έμπηξε μια υστερική φωνή:
- Μα την τσίχλα! Είναι μια τσίχλα, είπε. Ένα μπαστουνάκι τσίχλα!
- Ακριβώς, είπε ο κύριος Βόνκα κι έδωσε μια στην πλάτη της Βιολέτας. Είναι ένα μπαστουνάκι τσίχλα. Κι αυτή η τσίχλα είναι η πιο εκπληκτική, η πιο απίθανη, η πιο εντυπωσιακή σ’ όλο τον κόσμο!