1868

Δημοσιεύεται το βιβλίο της Λουίζας Μέη Άλκοτ, Μικρές Κυρίες. Η ιστορία αφηγείται τη ζωή τεσσάρων αδερφών, της Μεγκ, της Τζο, της Μπεθ και της Έιμυ την περίοδο που ο πατέρας τους λείπει στο μέτωπο του εμφυλίου πολέμου.

Διαβάστε σχετικά:
Επειδή οι νεαροί αναγνώστες θέλουν να ξέρουν «το παρουσιαστικό των ηρώων», θα σταματήσουμε μια στιγμή για να κάνουμε μια γρήγορη περιγραφή των τεσσάρων αδερφών, που έπλεκαν καθισμένες κοντά στη φωτιά που έτριζε χαρούμενα, ενώ έξω, στο δεκεμβριάτικο σούρουπο, έπεφτε αθόρυβα το χιόνι. Το δωμάτιο ήταν άνετο, μόλο που το χαλί ήταν ξεθωριασμένο και τα έπιπλα πολύ απλά∙ γιατί κάνα δυο καλοί πίνακες κρέμονταν στους τοίχους, βιβλία γέμιζαν τα ράφια, χρυσάνθεμα και χριστουγεννιάτικα τριαντάφυλλα στόλιζαν τα παράθυρα και βασίλευε μια ευχάριστη ατμόσφαιρα οικογενειακής γαλήνης.
Η Μάργκαρετ, η μεγαλύτερη από τις τέσσερις, ήταν δεκάξι χρονών και πολύ νόστιμη, γεματούλα και ανοιχτόχρωμη, με μεγάλα μάτια, πυκνά, απαλά, καστανά μαλλιά, γλυκό στόμα και λευκά χέρια για τα οποία καμάρωνε. Η δεκαπεντάχρονη Τζο ήταν πολύ ψηλή, αδύνατη, καστανή και θύμιζε πουλάρι∙ γιατί τα μακριά της μέλη φαίνονταν να την ενοχλούν και έδειχνε να μην ξέρει πώς να τα κουμαντάρει. Είχε αποφασιστικό στόμα, αστεία μύτη και διαπεραστικά γκρίζα μάτια που έμοιαζαν να βλέπουν τα πάντα και που γίνονταν άλλοτε άγρια και άλλοτε αστεία ή σκεφτικά. Τα μακριά, πυκνά μαλλιά της ήταν η μοναδική της ομορφιά∙ αλλά για μεγαλύτερη ευκολία, συνήθως τα είχε μαζεμένα σε φιλέ. Οι ώμοι της Τζο ήταν στρογγυλοί και τα ρούχα της έμοιαζαν έτοιμα να πετάξουν, ενώ είχε την άχαρη εμφάνιση του κοριτσιού που μεταμορφωνόταν γρήγορα σε γυναίκα και δεν το ήθελε. Η Ελίζαμπεθ – ή Μπεθ, όπως τη φώναζαν όλοι – ήταν ένα ροδαλό δεκατριάχρονο κοριτσάκι με ίδια μαλλιά και φωτεινά μάτια, ντροπαλό, με σιγανή φωνή και ήρεμη έκφραση που σπάνια ταραζόταν. Ο πατέρας της τη φώναζε «Μικρή Γαλήνη» και το όνομα της ταίριαζε απόλυτα∙ γιατί έμοιαζε να ζει σ’ έναν δικό της ευτυχισμένο κόσμο, από τον οποίο έβγαινε μόνο για να συναντήσει τους λίγους ανθρώπους που εμπιστευόταν και αγαπούσε. Η Έιμυ, αν και μικρότερη απ’ όλες, ήταν πολύ σημαντικό πρόσωπο – κατά τη γνώμη της τουλάχιστον. Πραγματική κόρη του χιονιού, με γαλάζια μάτια και ξανθές μπούκλες που έφταναν ως τους ώμους της, χλομή και λεπτοκαμωμένη, πάντα φερόταν σαν νεαρή κυρία που πρόσεχε τους τρόπους της.