1853

Φενακιτοσκόπιο κατασκευής 1893 (φωτογραφία Library of Congress) Όταν θα προβάλλεται στην οθόνη θα πρέπει το ζευγάρι να χορεύει

Ο ποιητής Σαρλ Μποντλαίρ γράφει αυτή τη χρονιά ένα δοκίμιο με θέμα τα παιχνίδια των παιδιών όπου μεταξύ άλλων αναφέρει: «[…] Υπάρχει επίσης ένα άλλο είδος παιχνιδιού, που εδώ και λίγο καιρό τείνει να πολλαπλασιαστεί, και για το οποίο δεν έχω να πω ούτε καλό ούτε κακό. Μιλώ για το επιστημονικό παιχνίδι. Το βασικό μειονέκτημα των παιχνιδιών αυτών είναι ότι είναι ακριβά. Μπορούν όμως να διασκεδάσουν το παιδί επί πολλή ώρα και να αναπτύξουν στο μυαλό του την κλίση προς τα θαυμαστά και παράξενα. Το στερεοσκόπιο, που κάνει να φαίνεται ανάγλυφη μια επίπεδη εικόνα, ανήκει σ’ αυτό το είδος παιχνιδιών και έχει πλέον ηλικία αρκετών ετών. Το φενακιστοσκόπιο, που είναι πιο παλιό, είναι λιγότερο γνωστό».

Από το β΄μισό του 19ου αι. το παιχνίδι - αντικείμενο αρχίζει να γίνεται βιομηχανικό είδος και κυριαρχεί στον κόσμο των παιδιών της αστικής τάξης. Καθώς όμως βασική αρχή της παιδαγωγικής της εποχής είναι πως καθετί που προσφέρεται σ’ ένα παιδί πρέπει να συντελεί στη διαπαιδαγώγησή του και την καλλιέργεια των γνώσεων του τα πρώτα εκπαιδευτικά παιχνίδια παίρνουν θέση στα ράφια του καινούργιου είδους καταστήματος: Κατάστημα Παιχνιδιών. Παιχνίδια που καλλιεργούν τη γραφή, τη γλώσσα και παιχνίδια σχετικά με τη γεωγραφία και την ιστορία αλλά και παζλ που καλλιεργούν στα παιδιά την ικανότητα να κατασκευάζουν, να συναρμολογούν και να συνθέτουν.