1833

Ο Ονορέ ντε Μπαλζάκ γράφει το μυθιστόρημά του Ευγενία Γκραντέ. Κλεισμένος σε σοφίτες απόμερων συνοικιών του Παρισιού, εργαζόταν 18 ώρες την ημέρα, με το φως ενός κεριού και πίνοντας καφέδες για να εξοικονομήσει τα έξοδά του. Με τα μυθιστορήματά του χτίζει το συνολικό του έργο, την Ανθρώπινη Κωμωδία, που θεωρείται το θεμέλιο του λογοτεχνικού είδους του μυθιστορήματος αλλά και ο ύμνος της ανερχόμενης αστικής τάξης.

Διαβάστε σχετικά:

Επαρχιώτικοι έρωτες
Στην αγνή και μονότονη ζωή των κοριτσιών, έρχεται μια γλυκιά στιγμή που ο ήλιος σκορπάει τις αχτίδες στην ψυχή τους, που το λουλούδι εκφράζει σκέψεις, που οι παλμοί της καρδιάς τους μεταδίνουν στο μυαλό τους τη θερμή τους γονιμότητα και λιώνουν τις ιδέες σε μιαν αόριστη επιθυμία: ημέρα αθώας μελαγχολίας και γλυκιάς χαράς. Όταν τα παιδιά αρχίζουν να βλέπουν, χαμογελούν∙ όταν μια κόρη αρχίζει να διαβλέπει το αίσθημα στη φύση μειδιά, όπως μειδιούσε παιδάκι. Αν το φως είναι η πρώτη αγάπη στη ζωή κι η αγάπη δεν είναι το φως της καρδιάς; Η στιγμή να δει καθαρά τα πράγματα εδώ κάτω είχε φτάσει για την Ευγενία.
Πρωινή, σαν όλα τα κορίτσια της επαρχίας, σηκώθηκε νωρίς, έκανε την προσευχή της κι άρχισε να κάνει την τουαλέτα της, απασχόλησης που από εδώ και μπρος θα είχε κάποιο νόημα. Ίσιωσε πρώτα-πρώτα τα καστανά μαλλιά της, τύλιξε τις χοντρές πλεξίδες της γύρω στο κεφάλι της με πολλή επιμέλεια ώστε να μη φεύγει ούτε τρίχα κι έβαλε στο χτένισμά της κάποια συμμετρία, που πήγαινε στη δειλή αθωότητα του προσώπου της, ταιριάζοντας την απλότητα των στολιδιών με την αφέλεια των γραμμών. Ύστερα πλένοντας πολλές φορές τα χέρια της σε καθαρό νερό που της σκλήρυναν κι κοκκίνισε το δέρμα, κοίταζε τα ωραία στρογγυλά μπράτσα της κι αναρωτιόταν τι έκανε ο ξάδερφός της κι είχε τόσο απαλά κι άσπρα χέρια και τα νύχια τόσο καλά καμωμένα. Σφίχτηκε για να φτιάξει το σώμα της και τέλος παρακαλώντας, για πρώτη φορά στη ζωή της να φανεί ωραία, κατάλαβε πόσο ήταν ευτυχής που είχε καινούργιο, καλοκαμωμένο φόρεμα, που την έκανε ελκυστική.