Μονομαχία Πάρη - Μενέλαου

 

Πρώτος ο Πάρις έριξε το μακρινό κοντάρι

και του Ατρείδη εκτύπησε την κυκλωτήν ασπίδα·

δεν έσπασε την δυνατήν ασπίδα η χάλκιν' άκρη

κι ελύγισε· και δεύτερος ο Ατρείδης επετάχθη

και πρώτα ευχήθη μέσα του: «Κάμε, ω πατέρα Δία,

να εκδικηθώ τον άνθρωπο που αδίκησέ με πρώτα,

τον θείον Πάριν να σβησθεί στην λόγχην μου αποκάτω,

για να τρομάζει στο εξής καθένας ν' αδικήσει

τον άνθρωπον που σπίτι του φιλόξενα τον δέχθη».

Είπε και το μακρόσκιον ετίναξε κοντάρι

και του Αλεξάνδρου εκτύπησε την κυκλωτήν ασπίδα.

Έσπασε η λόγχ΄ η δυνατή την φωτεινήν ασπίδα,

και στον ωραίον θώρακα εμπήχθη πέρα πέρα·

και τον χιτώνα του 'σχισε στο μέρος της λαπάρας.

Έσκυψε και τον θάνατον εξέφυγεν ο Πάρις·

το ξίφος τ' ασημόκομπον εσήκωσεν ο Ατρείδης

κι εκτύπησε το μέτωπο της περικεφαλαίας·

το ξίφος τρίμματ' έγινε και του 'πεσε απ' το χέρι·

κι εστράφη προς τον ουρανόν κι εγόγγυσ' ο Ατρείδης

«Δία πατέρα, ποιος θεός ολέθριος είναι ως είσαι;

Θαρρούσα πως τον Πάριδα θ' αντικακώσω τώρα,

και ιδού το ξίφος μου ΄σπασε στα χέρια και την λόγχην

έριξ' απ' την παλάμην μου χωρίς να τον φονεύσω».

Και όρμησ' ευθύς, τον άρπαξεν απ' το δασύ του κράνος,

τον έστριψε, τον έσερνε στων Αχαιών τα πλήθη·

τον έπνιγε στον τρυφερόν λαιμό του ανεβασμένο

το πολυκέντητο λουρί της περικεφαλαίας·

κι είχε τον σύρει και λαμπρήν την δόξαν θ' αποκτούσε,

αλλ' έγκαιρα το ενόησεν η Αφροδίτ' η θεία

κι έκοψε αμέσως το λουρί, σκληρό βοδιού τομάρι·

άδειο το κράνος πήγαινε με τ' ανδρειωμένο χέρι

του Ατρείδη, ώσπου το πέταξε στων Αχαιών τα πλήθη·

κι οι σύντροφοι το εδέχθηκαν· κι όρμησε αυτός οπίσω

λυσσώντας με το χάλκινο κοντάρι να τον σχίσει.

(Ιλ., Γ 346-379, μετ. Ι. Πολυλάς)