Έκτορος και Αίαντος μονομαχία

 

το μακρόσκιον ετίναξε κοντάρι.

Και την φρικτήν του Αίαντος εκτύπησεν ασπίδα

και τον χαλκόν που όγδοος επτά σκεπάζει δίπλες·

τες έξι δίπλες έσχισε κι εστάθη στην εβδόμην

της λόγχης ο σκληρός χαλκός· και δεύτερος ο Αίας

ο θείος το μακρόσκιον ετίναξε κοντάρι,

κι εκτύπησε την στρογγυλήν του Έκτορος ασπίδα.

Τρύπησ' η λόγχ΄ η δυνατή την φωτεινήν ασπίδα,

και στον ωραίον θώρακα εμπήχθη πέρα πέρα,

και στο λαγγόνι του αντικρύ του σχίζει τον χιτώνα.

Έσκυψε και τον θάνατον απόφυγεν εκείνος.

Και απ' τες ασπίδες έσυραν τες λόγχες των και οι δύο˙

με ορμήν επέσαν και όμοιαζαν λεόντων ωμοφάγων,

ή αγριοχοίρων φοβερών που δύσκολα νικούνται·

και ο Έκτωρ πρώτος έκρουσε στην μέσην την ασπίδα,

και η λόγχη δεν την έσπασε, ώστ' εκυρτώθ' η άκρη·

τότε πηδώντας έμπηξε την λόγχην στην ασπίδα

του Έκτορος και απ' την ορμήν τον έκοψεν ο Αίας,

και τον λαιμόν του λάβωσεν η λόγχη κι έσταξ' αίμα.

Και όμως ο Έκτωρ μ' όλ' αυτά την μάχην δεν αφήνει.

Τραβιέται οπίσω κι απ' την γην με το τρανό του χέρι

πέτραν σηκώνει ολόμαυρην, μεγάλην και τραχείαν·

του Αίαντος την φοβερήν επτάδιπλην ασπίδα

μ' αυτήν κτυπά στον ομφαλόν κι εβρόντησε ο χαλκός της.

Βράχον πολύ τρανότερον εσήκωσεν ο Αίας·

σφενδονιστά τον έριξε μ' αμέτρητην ανδρείαν

κι έσπασεν η μυλόπετρα στα βάθη την ασπίδα·

ετρέκλισε και ανάσκελα ξαπλώθηκε από κάτω

εις την ασπίδα· κι έξαφνα τον όρθωσεν ο Φοίβος.

Και με τα ξίφη αντίστηθα να κτυπηθούν θα ορμούσαν,

αν του Διός οι μηνυταί και των θνητών ανθρώπων,

οι κήρυκες που έστελναν και Αχαιοί και Τρώες

ο Ιδαίος και Ταλθύβιος, άνδρες σοφοί και οι δύο

δεν πρόφθαναν στο μέσον των τα σκήπτρα των ν' απλώσουν·

(Όμ. Ιλ., Η 244-277, μετ. Ι. Πολυλάς)