Χελιδόνια και αηδόνια σε κωμωδίες του Αριστοφάνη

 

Ξύπνα, ξύπνα συντρόφισσα εσύ,

και τους ύμνους σου πες τους ιερούς,

που γοερούς για τον Ίτη μας χύνει,

τον πολύκλαυτο γιο μου και γιο σου,

το θεϊκό σου το στόμα·

μελωδίες κρουσταλλένιες σκορπά ο λαιμός σου ο παλλόμενος,

κι ανεβαίνει καθάριος αχός,

απ' τα φύλλα ως περνά φουντωτής σμιλακιάς,

προς το θρόνο του Δία·

πάνου ο Φοίβος εκεί

ο χρυσομάλλης τους θρήνους σου ακούοντας

τη χρυσή ελεφαντόδετη λύρα χτυπά

κι έτσι στήνει χορούς των θεών·

και μαζί, ταιριαστή,

από στόματ' αθάνατα τότε η φωνή

η θεϊκιά των μακάρων ξεσπάει.

(Αριστοφ., Όρνιθες 232-248, μετ. Θρ. Σταύρου· βλ. και στ. 232-248)