Η μεταμόρφωση της Ίφιδος

 

Τραντάχτηκε, της φάνηκε [της Τελέθουσας], ο βωμός (και τράνταγμα στ'

αλήθεια είχε γίνει),

σειστήκανε οι θύρες του ναού, τα κέρατα που μοιάζαν τη σελήνη

ανάλαμψαν, τα σείστρα της θεάς με θόρυβο μεγάλο κροταλίσαν -

καλό σημάδι, χάρηκε, αλλά οι έγνοιες την καρδιά της δεν αφήσαν.

Βγήκε απ' της θεάς το ιερό· η κόρη ακολουθεί τα βήματά της,

αλλά με βήμα τώρα πιο ανοιχτό· αλλάζει κι η λευκάδα της χιονάτης της

όψης της, πιο δυνατό κορμί, και στη θωριά της κάτι είχε σκληρύνει,

της κεφαλής η κόμη πιο κοντή κι αχτένιστη, σαν αγοριού και κείνη.

Είχε γυναίκεια δύναμη πιο πριν, αντρίκειο σφρίγος νιώθει να 'χει τώρα.

Κι αγόρι είχε γίνει, αληθώς! Ναι, στη θεά προσφέρετε τα δώρα,

χαρείτε άφοβα. Εκρέμασαν ευθύς τις προσφορές στου ιερού τον τοίχο

κι απάνω, ευχαριστώντας τη θεά, εσκάλισαν τούτον εδώ το στίχο:

ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΦΙ: ΤΑΜΑ ΚΟΡΙΤΣΙΟΥ ΠΟΥ ΤΩΡΑ ΞΕΠΛΗΡΩΝΕΙ ΣΑΝ ΑΓΟΡΙ.

Την άλλη μέρα ήλιος λαμπερός απλώνονταν σε θάλασσες και όρη·

όλοι του γάμου άγιοι και θεοί μαζώχτηκαν, χαρά γαμπρού και νύφης,

και έτσι, άντρας πια κανονικός, επήρε την Ιάνθη του ο Ίφις.

(Οβ., Μετ. 9.782-797, μετ. Θ.Δ. Παπαγγελής)