Ο λοιμός στη Θήβα

πόλις γάρ, ὥσπερ καὐτὸς εἰσορᾷς, ἄγαν

ἤδη σαλεύει κἀνακουφίσαι κάρα

βυθῶν ἔτ᾽ οὐχ οἵα τε φοινίου σάλου,

φθίνουσα μὲν κάλυξιν ἐγκάρποις χθονός,

φθίνουσα δ᾽ ἀγέλαις βουνόμοις τόκοισί τε

ἀγόνοις γυναικῶν· ἐν δ᾽ ὁ πυρφόρος θεὸς

σκήψας ἐλαύνει, λοιμὸς ἔχθιστος, πόλιν,

ὑφ᾽ οὗ κενοῦται δῶμα Καδμεῖον, μέλας δ᾽

Ἅιδης στεναγμοῖς καὶ γόοις πλουτίζεται.

(Σοφ., Οιδ.Τ. 22-30)