Στη Σελήνη

Άκου, θεά βασίλισσα, που φέρεις το φως, σεβαστή σελήνη,

με ταύρου κέρατα, νυχτοπερπατούσα Μήνη,

που πλανιέσαι, δαδοφόρα κόρη, στ' άστρα όλη νύχτα,

που είσαι το πιο λαμπρό αστέρι, η Μήνη, που μεγαλώνεις

και λιγοστεύεις, θηλυκή και αρσενική που φωτίζεις

και αγαπάς τους ίππους, μητέρα του χρόνου, που φέρεις καρπούς,

λαμπερή, σκυθρωπή, καταυγάζεις και γνοιάζεσαι τις γέννες·

βλέπεις τα πάντα· σου αρέσει να αγρυπνάς· αστέρια

πανώρια σε συνοδεύουν, χαίρεσαι στη νυχτερινή ησυχία,

στην καλότυχη τη νύχτα. Είσαι λαμπρή, δίνεις χαρά,

φέρεις σε πέρας τις δουλειές και είσαι το καμάρι της νύχτας.

Είσαι η μακρόπεπλη βασίλισσα των άστρων και τρέχεις κυκλικά, ώ κόρη,

και σοφία είσαι γεμάτη και το πιο λαμπρό άστρο.

Έλα, μακαρία, με χαρά, λάμπουσα με το δικό σου

φέγγος και σώσε, ώ κόρη, τους ικέτες σου τους νέους.

(απόδοση, με μικρές προσαρμογές, Π.Δ. Νικολαΐδη-Ασιλάνη)