Ορφικοί ύμνοι

 

Στην Άρτεμη

 

Θυμίαμα μάννα (κόκκος λιβάνου)

Άκουσε με, βασίλισσα πολυονόματη, του Δία

σεμνή κόρη Τιτανίδα, πολυθόρυβη, τοξεύτρια,

ένδοξη, που σ' όλους λάμπεις Δίκτυννα θεά, και δάδα

κρατάς, προστάτρια τοκετών, που τις ετοιμόγεννες

βοηθάς, ενώ του τοκετού αγνοείς εσύ τους πόνους.

εσύ που τις ζώνες λύνεις κι αγαπάς τον οίστρο κι είσαι

κυνηγός κι απ' τις φροντίδες της ζωής μας απαλλάσσεις,

γοργοκίνητη, τοξεύτρια, φίλη των αγροτών,

νυχτόβια, καταφύγιο, καταδεκτική, λυτρώτρια,

αρσενικόμορφη όρθια, συ είσαι που επιταχύνεις

τους τοκετούς, θεά που τα τέκνα των ανθρώπων

τρέφεις, εσύ αγροδίαιτη, γήινη, θεριοφόνα,

καλότυχη, που των βουνών τα δάση διαφεντεύεις,

τοξεύεις λάφια, η σεβαστή βασίλισσα των πάντων,

σεμνή, βλαστάρι πάντοτε πανέμορφο, συχνάζεις

στους δρυμούς, σε συνοδεύουν σκύλοι, ποικιλόμορφη

Κυδωνιάδα. Κόπιασε σ' όλους τους μύστες φίλη,

θεά σωτήρια, ευπρόσιτη, φέρνοντας καρπούς ωραίους

απ' τη γη και την ειρήνη την ποθητή, κι ακόμη

την καλλιπλόκαμη υγεία· και είθε στων βουνών να στέλνεις

τις αψηλές τις κορυφές τις ασθένειες και τους πόνους.

(απόδοση, με μικρές προσαρμογές, Π.Δ. Νικολαΐδη-Ασιλάνη)

 

Στην Προθυραία

 

Θυμίαμα δυόσμος

Άκου με πολυονόματη, πανσεβάσμια θέαινα,

που στις ωδίνες βοηθάς κα προσβλέπεις με συμπάθεια

στις λεχώνες. Συ ο σωτήρας είσαι θηλυκών, που μόνον

εσύ πονάς για τα παιδιά και με στοργή τα βλέπεις,

και τη γέννα επιταχύνεις και στις λύπες των ανθρώπων

σπεύδεις βοηθός σαν να είσαι των θυρών προστάτρια.

Εσύ είσαι φύλακας και καταδεκτική και αγαπάς πολλούς να τρέφεις

και σε όλους είσαι προσηνής. Συ τα σπίτια προστατεύεις

όλων και στα συμπόσια χαίρεσαι. Και λύνεις τις ζώνες

και είσαι αφανής, μα φαίνεσαι στα έργα όλων· συμπάσχεις

στα κοιλοπονήματα και χαίρεσαι άμα η γέννα

είναι εύκολη και γρήγορη. Είσαι η Ειλείθυια και σε φοβερές ανάγκες

λύνεις τους πόνους, γιατί μόνον εσένα καλούν οι λεχώνες

για ανακούφιση της ψυχής τους. Γιατί εσύ κάνεις τις γυναίκες

να λησμονούν του τοκετού τους πόνους. Ώ Άρτεμη Ειλείθυια

και σεβάσμια Προθυραία, άκουσέ με,

μακαρία, και χάριζε απογόνους και να είσαι

βοηθός· και να διασώζεις, καθώς εκ φύσεως εγεννήθης

και είσαι πάντοτε ή σωτηρία όλων.

(απόδοση, με μικρές προσαρμογές, Π.Δ. Νικολαΐδη-Ασιλάνη)