Ο έρωτας της Φαίδρας για τον Ιππόλυτο

Φαίδρα:

Τι να 'ναι άραγε αυτό που οι άνθρωποι ονομάζουν έρωτα;

 

Τροφός:

Το πιο γλυκό, παιδί μου, και το πιο πικρό συγχρόνως.

 

Φαίδρα:

Εγώ μονάχα το πικρό γνωρίζω.

 

Τροφός:

Τι λες, παιδί μου; Είσαι ερωτευμένη; Με ποιον;

 

Φαίδρα:

Το γιο της Αμαζόνας, όποιος και αν είναι αυτός…

 

Τροφός:

Λες τον Ιππόλυτο;

 

Φαίδρα:

Εσύ το είπες, όχι εγώ.

 

Τροφός:

Αλίμονο, τι λες, παιδί μου; Με σκότωσες.

Γυναίκες, μου είναι αβάσταχτο. Να ζήσω

δεν θ' αντέξω πια· η μέρα εχθρός μου και το φως της.

Θα πέσω στο γκρεμό, ν' απαλλαγώ απ' το σώμα μου.

Έσβησε η ζωή μου· σας αποχαιρετώ· πια δεν υπάρχω.

Κι οι συνετοί έλκονται απ' το κακό, κι ας μην το θέλουν.

Εντέλει η Κύπριδα δεν είναι απλή θεά,

μα κάτι ανώτερο -αν υπάρχει· αυτή

αφάνισε τη Φαίδρα, το παλάτι μας και μένα.

(Ευρ., Ιππόλυτος 752-776, μετ. Ε. Μερκενίδου)