Η Απημοσύνη στην αγκαλιά του Ερμή

Για τη σύλληψη του κοριτσιού φαίνεται ότι ο ποιμένας θεός Ερμής εφάρμοσε γνωστές μεθόδους κυνηγετικές ή συλλογής του χρυσού.

οὗτοι οἱ βίσωνες χαλεπώτατοι θηρίων εἰσὶν ἁλίσκεσθαι ζῶντες, καὶ δίκτυα οὐκ ἂν οὕτω γένοιτο ἰσχυρὰ <ὡς ἀντισχεῖν> τῇ ἐμβολῇ. θηρεύονται δὲ οὗτοι τρόπον τοιόνδε. ἐπειδὰν χωρίον οἱ ἀγρεύοντες πρανὲς εὕρωσι καθῆκον ἐς κοιλότητα, πρῶτα μὲν φράγματι ἰσχυρῷ πέριξ ὠχυρώσαντο, δεύτερον δὲ τὸ κάταντες καὶ τὸ περὶ τῷ πέρατι ὁμαλὸν αὐτοῦ νεοδάρτοις βύρσαις κατεστόρεσαν· ἢν δὲ τύχωσιν ἀποροῦντες βυρσῶν, τότε καὶ τὰ αὖα τῶν δερμάτων ὑπὸ ἐλαίου σφίσιν ὀλισθηρὰ ποιεῖται. τὸ δὲ ἐντεῦθεν οἱ μάλιστα ἱππεύειν ἀγαθοὶ συνελαύνουσιν ἐς τὸ εἰρημένον χωρίον τοὺς βίσωνας· οἱ δὲ εὐθὺς ἐν ταῖς πρώταις τῶν βυρσῶν ὀλισθόντες κατὰ τοῦ πρανοῦς κυλίνδονται, ἕως κατενεχθῶσιν ἐς τὸ ὁμαλόν. ἐρριμμένοι δὲ ἐνταῦθα ἠμέληνται κατ᾽ ἀρχάς· τετάρτῃ δὲ ἢ πέμπτῃ μάλιστα ἡμέρᾳ τῶν μὲν ἤδη τοῦ θυμοῦ τὸ πολὺ ὁ λιμὸς ἀφαιρεῖ καὶ ἡ ταλαιπωρία, οἱ δέ σφισιν, οἷς τέχνη τιθασεύειν, προσφέρουσιν ἔτι κειμένοις πίτυος τῆς ἡμέρου καρπὸν προεκλέξαντες ἐκ τῶν ἐλαχίστων ἐλύτρων· ἑτέρας δὲ οὐκ ἂν τροφῆς τό γε παραυτίκα ἅψαιτο τὰ θηρία· τέλος δὲ διαλαβόντες δεσμοῖς ἄγουσι. (Παυσ. 10.13.1.3-10.13.3.5)

Υπάρχει και χάλκινο κεφάλι βίσονα, δηλ. ταύρου της Παιονίας, που το έστειλε στους Δελφούς ο βασιλιάς των Παιόνων Δρωπίωνας, γιος του Λέοντα. Οι βίσονες αυτοί είναι πολύ άγρια θηρία και δεν μπορείς να τα πιάσεις εύκολα ζωντανά, επειδή δεν γίνονται τόσο ισχυρά δίχτυα που να αντέχουν στην ορμή τους. Κυνηγούν τους βίσονες ως εξής. Βρίσκουν κατηφορική πλαγιά που απολήγει, σε πολύ κλειστή κοιλότητα και ύστερα περιφράζουν την περιοχή αυτή με δυνατό τείχος. Κατόπιν, στρώνουν με φρεσκογδαρμένα τομάρια τόσο την πλαγιά χαμηλά, όποως και την κατηφοριά της, όπου καταλήγει. Αν δεν έχουν φρέσκα δέρματα, κάνουν γλιστερά τα ξηρά, αλείφοντας τα με λάδι. Τότε οι καλύτεροι ιππείς συγκεντρώνουν τους βίσονες στο μέρος που ανέφερα· αυτοί μόλις πατήσουν στα πρώτα τομάρια γλιστρούν και κυλούν προς τα κάτω μέχρι να φτάσουν σε ομαλό έδαφος. Στην αρχή τους αφήνουν εκεί ριγμένους. Την τέταρτη ή την πέμπτη μέρα, όταν πια τα ζώα έχουν αποκάμει από την πείνα και την ταλαιπωρία, τα πλησιάζουν ειδικοί στο να τα εξημερώνουν, ταΐζοντάς τα με καθαρισμένους καρπούς πεύκου, γιατί στην αρχή τα ζώα δεν τρώνε τίποτε άλλο. Τέλος, αφού τα δέσουν, τα κουβαλούν.

[Εχέδωρος] Ποταμός Μακεδονίας, ὁ πρότερον Ἡδωνὸς καλούμενος· ὁ ἔχων (φησὶ) δῶρα· χρυσοῦ γὰρ καταφέρων ψήγματα, οἱ ἐγχώριοι ἀρύονται, δέρματα αἰγῶν κείραντες καί καθιέντες εἰς τὸ ὕδωρ […] (Etym. Mag.)