πιστοποίηση ελληνομάθειας.

Καλλιέργειες 3 σε 1!

Σκεφθείτε την απλούστερη παραγωγική μονάδα: τον κήπο μιας μονοκατοικίας στην ελληνική επαρχία. Ακόμη και σήμερα, στην εποχή της καταναλωτικής απαξίας, μπορεί κάλλιστα να περιλαμβάνει λαχανικά στη μία μεριά και κοτόπουλα στον υπόλοιπο κήπο. Προσθέστε τώρα και μια στέρνα με ψάρια, όπως πέστροφες. Θεωρητικά, η ύπαρξη των τριών τους εγγυάται σε μεγάλο ποσοστό την αυτάρκεια διατροφής της οικογένειας. Στην πράξη όμως το σουπερμάρκετ της περιοχής θριαμβεύει, καθώς και τα τρία απαιτούν πόρους για την εκτροφή και καλλιέργεια, παράλληλα με τη φροντίδα για τα απόβλητά τους.

Η όλη οπτική αλλάζει ριζικά αν κάποιος μάς διασφάλιζε ότι θα αρκούσε να νοιαστούμε για μια τροφοδοσία στην αρχή και ένα συγύρισμα στο τέλος της αλυσίδας. Αυτός ο κάποιος υπάρχει και είναι η ίδια η φύση, εφόσον φροντίσουμε για μια απλή διευθέτηση μεταξύ των τριών: Στην επιφάνεια του κήπου πάνε τα κοτόπουλα, από κάτω τους βότσαλα που επιτρέπουν στις κουτσουλιές να καθιζάνουν και να καταλήγουν στη στέρνα. Εκεί, γίνονται τροφή για τα ψάρια, των οποίων τα απόβλητα επιστρέφουν στην επιφάνεια, σε μια μεριά του κήπου με χώμα. Μια ενδιαφέρουσα ζύμωση ξεκινάει εκεί όπου τα γεμάτα αμμωνία απόβλητα των ψαριών μετατρέπονται σε νιτρώδη και νιτρικά άλατα, δηλαδή… φυσικό λίπασμα. Το «ενισχυμένο» αυτό νερό ποτίζει τις ρίζες φυτών που αιωρούνται σε κρεβατίνες, οπότε παίρνουμε βιολογικότατα λαχανικά, ντομάτες, όσπρια και φρούτα. Οι ρίζες των φυτών φιλτράρουν την αμμωνία, τα νιτρικά, τα νιτρώδη άλατα και τον φώσφορο από το νερό, το οποίο διοχετεύουμε ξανά επαναδιοχετεύουμε πλέον καθαρό στη στέρνα με τα ψάρια. Συνοψίζοντας, έχουμε αβγά, κρέας πουλερικών, κρέας ψαριών, σούπες, σαλάτες και φρούτα σχεδόν δωρεάν. Αν, μάλιστα, ο κήπος μας παράγει καλαμπόκια και έχουμε φωτοβολταϊκά ή ανεμογεννήτρια για παροχή ρεύματος στην αντλία, τότε ο κύκλος κλείνει χωρίς σχεδόν έξοδα τροφοδοσίας και ενέργειας!
Το υπόδειγμα της οικιακής ενυδρειοπονικής παραγωγής που δώσαμε ισχύει και είναι άμεσα εφικτό. Μπορεί να εφαρμοστεί σε κήπο, ταράτσα ή και ζαρντινιέρα - ξεχνώντας τα κοτόπουλα ή περιοριζόμενοι σε… σαλιγκάρια. Το γνωρίζουν και το εφαρμόζουν ήδη τόσο πολλοί που έχει μετατραπεί σε κίνημα: Ενυδρειοπονικός Αστισμός.

Η απρόσμενη επιτυχία αυτού του απίστευτα απλού συνδυασμού δεν έμεινε απαρατήρητη από χώρες που είτε είχαν φτωχές σε απόδοση αγροτικές εκτάσεις (Ισραήλ, Αυστραλία) ή είχαν μεγάλες επενδύσεις σε αλιευτικό στόλο (Ιαπωνία, Ιταλία, Καναδάς) ή, τέλος, είχαν υπερεπενδύσει σε ιχθυοκαλλιέργειες (Νορβηγία, Δανία, Χιλή). Έψαξαν να βρουν τα μυστικά της τόσο από ενδιαφέρον διερεύνησης της προοπτικής της στα εδάφη τους όσο και από πρόνοια αντιμετώπισης του ανταγωνισμού. Διαβάζοντας τις σχετικές μελέτες τους διαπιστώνει κανείς όχι μόνο την έφεσή τους να στραφούν στην ενυδρειοπονία αλλά και την αναζήτηση από πλευράς τους καινοτόμων νέων λύσεων. Για παράδειγμα, οι Νορβηγοί θα ήθελαν πολύ να αξιοποιήσουν τα πλεονεκτήματα του κλειστού συστήματος της ενυδρειοπονίας, καθώς η μεγάλη ζήτηση του σολομού και της πέστροφας που καλλιεργούν στη στεριά τούς δημιουργεί προβλήματα ρύπανσης, αλλά και απομύζησης υδάτινων πόρων. Ωστόσο μια τέτοια αξιοποίηση προϋποθέτει πειραματισμούς, καθώς ποτέ ως τώρα η ενυδρειοπονία δεν είχε εφαρμοστεί σε κλίμα με παγωμένα νερά. Τον ίδιο προβληματισμό έχουν και οι Καναδοί, όπως μπορεί να παρακολουθήσει κανείς
Η εξέλιξη προβλέπεται από όλους τους αναλυτές να είναι θεαματική τα αμέσως επόμενα χρόνια. Όπως τονίζει χαρακτηριστικά και σε βιντεοκλίπ της η Παγκόσμια Τράπεζα «Ο ένας στους επτά κατοίκους αυτού του πλανήτη κοιμάται κάθε βράδυ νηστικός. Και το ποσοστό αυτό θα αυξάνεται όσο αυξάνεται ο πληθυσμός του πλανήτη, πολλαπλασιάζονται οι φυσικές καταστροφές από την κλιματική αλλαγή και οι τιμές των τροφίμων συνεχίζουν την ανοδική τους πορεία. Η λύση υπάρχει και μας περιμένει: ενυδρειοπονία!».

Για τη χώρα μας, η αξιοποίησή της ίσως θα έπρεπε να καταστεί πρώτη προτεραιότητα. Το ζητούν τα δηλητηριασμένα από τα φυτοφάρμακα χώματα και οι παραλίες μας, το εξαντλημένο από την υπεράρδευση υπέδαφος και το γεμάτο άλατα κι αλμύρα νερό της βρύσης στις περισσότερες πόλεις μας. Αλλά το ζητούν και οι αγρότες μας που δεν σταυρώνουν πια κέρδος με τα τόσα έξοδα για λιπάσματα και φυτοφάρμακα, το ζητούν και οι καταναλωτές που λαχταρούν ποιοτικές και βιολογικές τροφές αλλά έχουν γονατίσει από τις τιμές των τροφίμων. Τέλος, το ζητούν και οι απελπισμένοι ψαράδες μας, που δεν βρίσκουν πια στη θάλασσα ψάρια. Πώς όμως μπορεί να ξεκινήσει ένας τέτοιος αναπροσανατολισμός; Και πώς μπορεί να βρεθεί το αρχικό κεφάλαιο επένδυσης για εγκαταστάσεις, όταν οι τράπεζες το δίνουν με το σταγονόμετρο;
Μια ιδέα θα ήταν ίσως να αποζητήσουμε «μεικτές λύσεις» για μια τόσο «μεικτή παραγωγή»: ένα πιλοτικό εθνικό πρόγραμμα συνεταιρισμών ενυδρειοπονίας για τα νησιά, με γενναία κοινοτική επιχορήγηση τόσο για την υποδομή του κλειστού συστήματος όσο και για την τροφοδοσία από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, στοχεύοντας στο να δώσουμε αυτάρκεια τροφίμων και ενέργειας στα χωριά. Αν εκεί πετύχουμε, αν δώσουμε δηλαδή δουλειά σε νέους και άνεργους αγρότες και ψαράδες, αν διασφαλίσουμε λαχανικά, φρούτα, ψάρια και ενέργεια στα νησιά μας και τους τουρίστες τους, θα έχουμε κάνει ένα πρώτο μεγάλο βήμα ανάπτυξης. Η συνέχεια, με την επιχορηγούμενη επέκταση αυτής της σύμμεικτης παραγωγής σε όλη την επικράτεια, θα μπορούσε να φέρει στη χώρα μας όλα όσα απέτυχε να της φέρει το Σχέδιο Μάρσαλ μετά τον Πόλεμο.