Λεξικό της κοινής νεοελληνικής
| 1 εγγραφή | << Πρώτο < Προηγούμενο Επόμενο > Τελευταίο >> |
- πρύτανης ο [prítanis] Ο γεν. πρύτανη, πληθ. πρυτάνεις, γεν. πρυτάνεων, αιτ. πρυτάνεις θηλ. πρύτανης [prítanis] : 1α. καθηγητής ανώτατου εκπαιδευτικού ιδρύματος, που εκλέγεται για ορισμένη θητεία (ένα, δύο ή τρία χρόνια), ως προϊστάμενος της διοίκησης του ιδρύματος: ~ Πανεπιστημίου / Πολυτεχνείου. β. (μτφ.) ως έκφραση σεβασμού και τιμής, για ηλικιωμένο αλλά και εξέχον πρόσωπο που θεωρείται κορυφή στον τομέα του: Ο τάδε είναι ο ~ των Ελλήνων νομικών. 2. (ιστ.) στην αρχαία Ελλά δα, ανώτατος άρχοντας. || (ειδικότ.) στην αρχαία Aθήνα, καθένας από τους πενήντα βουλευτές της ίδιας φυλής, που διοικούσαν τη βουλή κατά το ένα δέκατο κάθε χρόνου.
[λόγ.: 2: αρχ. πρύταν(ις) μεταπλ. -ης για προσαρμ. στη δημοτ.· 1: σημδ. γερμ. Rektor ή γαλλ. recteur (< λατ. rector `που κυβερνάει΄)· λόγ. θηλ. χωρίς διάκρ. γένους]
