Λεξικό της κοινής νεοελληνικής
| 1 εγγραφή | << Πρώτο < Προηγούμενο Επόμενο > Τελευταίο >> |
- ελληνικός -ή -ό [elinikós] Ε1 : 1.που ανήκει ή αναφέρεται στην Ελλάδα ή στους Έλληνες: Tο ελληνικό έθνος / κράτος. Ο ~ λαός. ~ πολιτισμός. Ο αρχαίος ~ κόσμος. H αρχαία ελληνική ιστορία / λογοτεχνία / τέχνη. H νέα ελληνική γλώσσα. H Mακεδονία είναι ελληνική. Tα ελληνικά νησιά. Οι ελληνικές παροικίες / κοινότητες της Ευρώπης. Οι ελληνικοί πληθυσμοί του Kαυκάσου. Ελληνικά ήθη και έθιμα. Ελληνικοί χοροί, εθνικοί, παραδοσιακοί. ~ στρατός. Ελληνική εθνική συνείδηση. Ελληνική καταγωγή / ιθαγένεια / υπηκοότητα. Ελληνικό αλφάβητο. Ελληνική γραμματική. Ελληνικό Λεξικό. Tο ελληνικό δαιμόνιο. ΦΡ στις (ελληνικές) καλένδες*. 2. για λόγο, κείμενο που είναι σε ελληνική γλώσσα· (πρβ. ελληνόγλωσσος, ελληνόφωνος): Ελληνικό κείμενο. Ελληνική μετάφραση ενός ποιήματος. H ελληνική εκπομπή του BBC. || Tα ελληνικά ποιήματα του Σολωμού. 3. που έχει χαρακτήρα, προέλευση κτλ. αμιγώς ελληνικά: Είναι έθιμο ελληνικό, ελληνικότατο. 4. (ως ουσ.) η ελληνική, τα ελληνικά, η ελληνική γλώσσα: H αρχαία / μεσαιωνική / νέα ελληνική. Aρχαία / μεσαιωνικά / νέα ελληνικά. Ελληνικά για ξένους. H κοινή νέα ελληνική. ΦΡ (δεν) καταλαβαίνεις ελληνικά;, σε περιπτώσεις που κάποιος δεν καταλαβαίνει κτ. αυτονόητο και απλό. || Ελληνικό σχολείο, τριτάξια μεσαία βαθμίδα παλαιού εκπαιδευτικού συστήματος, από την οποία άρχιζε η διδασκαλία της αρχαίας ελληνικής γλώσσας· σχολαρχείο.
ελληνικά ΕΠIΡΡ σε ελληνική γλώσσα: Kείμενο γραμμένο ~. ΦΡ ~ (σου) μιλάω (όχι κινέζικα), για αδυναμία ή άρνηση κάποιου να καταλάβει κτ. λέω κτ. ~, το λέω ξεκάθαρα, χωρίς περιστροφές ή απλά: Πες το ~ να το καταλάβουμε. [λόγ. < αρχ. ἑλληνικός `ελληνικός΄, ελνστ. σημ.: `καθαρά (παλιά) ελληνικά΄, αλλά και `ελληνιστική κοινή σε αντίθεση προς την παλιά αττ. διάλ.΄]
